U nas zapłacisz kartą
Blog o łuszczycy - Poradniki, Wskazówki i Wsparcie dla Osób Walczących z Tą Chorobą Skóry
Zastosowanie karboksyterapii w leczeniu łuszczycy
Metodą, która bardzo dobrze sprawdza się w leczeniu łuszczycy jest karboksyterapia. To innowacyjny i skuteczny zabieg wykorzystujący aplikację podskórną medycznego dwutlenku węgla za pomocą cienkich igieł. Działanie takie sprzyja poprawie krążenia i dotlenieniu obszarów dotkniętych zmianami łuszczycowymi. Powoduje to znaczne złagodzenie stanów zapalnych oraz normalizację skóry. W skórze dotkniętej łuszczycą obserwowane jest występowanie zmian w charakterze dystrybucji wapnia oraz jego wysokiego stężenia w warstwie podskórnej naskórka.
Dwutlenek węgla reguluje wewnątrzkomórkowy poziom wapnia i redukuje nieprawidłowości nukleotydów w fibroblastach skóry dotkniętej łuszczycą. Podanie dwutlenku węgla do skóry łuszczycowej sprzyja redukcji długości oraz szerokości naczyń włosowatych, które w zmienionych pod wpływem choroby tkankach są dłuższe i szersze niż w zdrowych. Po terapii CO2 obserwuje się normalny obraz skóry dotkniętej łuszczycą.
Istnieje wiele wskazań w medycynie estetycznej do zastosowania karboksyterapii, a wspomaganie leczenia łuszczycy jest jednym z nich. Terapia medyczna dwutlenkiem węgla jest przyjazna dla skóry i nie powoduje toksycznych skutków ubocznych. Zaleca się, aby przeprowadzać przynajmniej 10 sesji w odstępach cotygodniowych. Połączenie z tradycyjnym leczeniem umożliwia zaobserwowanie wydłużonego czasu remisji choroby oraz skrócenie czasu wyleczenia początkowych zmian. Długość całego zabiegu jest uzależniona od obszaru, który ma zostać poddany działaniu.
Oczywiście przeprowadzanie tej procedury jest niewskazane u kobiet w ciąży i karmiących piersią. Nie zaleca się także wykonywanie zabiegu u osób z ostrą niewydolnością serca oraz nerek, będących po udarze, zmagających się z chorobami płuc, epilepsją, jaskrą, zatorem płucnym, hemofilią.
Łuszczyca – czy można ją wyleczyć?
Łuszczyca jest przewlekła dermatozą, charakteryzującą się zaognionym stanem zapalnym i towarzyszącym mu złuszczeniem się naskórka. Lekarze nie są w stanie jednoznacznie stwierdzić, co jest przyczyną tego schorzenia. Należy jednak podkreślić, że nie jest to choroba zakaźna. Jak wygląda leczenie łuszczycy?
- Czym jest łuszczyca?
- Typowe objawy łuszczycy
- Umów wizytę u dermatologa
- Jakie są przyczyny łuszczycy?
- Rozpoznanie choroby
- Czy łuszczyca jest uleczalna? Metody leczenia
- Jak dbać o skórę łuszczycową?
Łuszczyca – przyczyny, objawy, leczenie
Łuszczyca jest niezakaźną, przewlekłą, ogólnoustrojową chorobą zapalną, która charakteryzuje się specyficznymi zmianami skórnymi wynikającymi z nadmiernego rogowacenia naskórka.
Dotyczy około 2% populacji w Europie i Stanach Zjednoczonych, w Azji i Afryce występuje rzadziej. Częstość występowania łuszczycy w populacji polskiej określa się na ok. 3%.
- genetyczne – m.in. polimorfizm genu HLA-Cw6
- immunologiczne – zaburzenia funkcjonowania zlokalizowanych w naskórku komórek Langerhansa oraz mechanizmy zależne od limfocytów T, zwłaszcza subpopulacji Th1 i Th17
- środowiskowe – infekcje, niektóre leki (m.in. przeciwmalaryczne, beta-blokery, cymetydyna, niesteroidowe leki przeciwzapalne), stres, palenie tytoniu, picie alkoholu, ciąża i poród, menopauza.
- typ I wykazuje silny związek z predyspozycją genetyczną, rozpoczyna się zwykle przed 40. rokiem życia, często w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym, cechuje go cięższy przebieg w porównaniu z typem II, trudniej reaguje na leczenie
- typ II to tzw. łuszczyca dorosłych, zaczyna się zazwyczaj między 50. a 70. rokiem życia.
Dziedziczenie łuszczycy ma charakter wielogenowy. Ryzyko zachorowania na łuszczycę dziecka zdrowych rodziców wynosi 1–2%, gdy na łuszczycę choruje jedno z rodziców wzrasta do 10–20%, przy obojgu rodzicach chorych na łuszczycę sięga 50–70%.
Jakie są objawy łuszczycy?
Łuszczyca objawia się jako okrągłe lub owalne czerwone plamy o wyraźnych konturach, pokryte wieloma grubymi i szerokimi łuskami. Plamy te mogą być:
- duże (o średnicy kilku centymetrów). Ich liczba waha się od jednego do kilku płatów, zwykle ułożonych symetrycznie
- niewielkich rozmiarów (kilka milimetrów średnicy) i liczne w postaci łez lub kropek
Zmiany lokalizują się najczęściej w miejscach tarcia (łokcie, kolana, przedramiona, dolna część pleców), na skórze głowy i jej obwodzie oraz w okolicy pępka.
W zależności od rodzaju łuszczycy możliwe są inne lokalizacje: paznokcie, dłonie, podeszwy stóp, błony śluzowe narządów płciowych. W 30-60% przypadków chorzy skarżą się na świąd.
Przebieg choroby zależy od jej umiejscowienia i wielkości zmian. Kiedy osoba dotknięta łuszczycą delikatnie się drapie, następuje proces wybielania, następnie, jeśli drapanie trwa nadal, łuski odpadają i pojawia się czerwona powierzchnia skóry.
