U nas zapłacisz kartą
Blog o łuszczycy - Poradniki, Wskazówki i Wsparcie dla Osób Walczących z Tą Chorobą Skóry
Rozpoznanie choroby
Wszelkie niepokojące zmiany skórne i stany zapalne należy czym prędzej skonsultować z dermatologiem. Na podstawie charakterystyki wykwitów oraz ich umiejscowienia na skórze dermatolog może ustalić właściwą diagnozę. W niektórych wypadkach wykonuje się biopsję, aby wycinek poddać ocenie histopatologicznej. Wizytę u dermatologa możemy szybko umówić w serwisie LekarzeBezKolejki.pl, gdzie znajdziemy tysiące specjalistów z całej Polski.
Łuszczyca jest chorobą przebiegającą z okresami zaostrzeń i remisji, na razie nie ma możliwości całkowitego jej wyleczenia. Leczenie odbywa się pod ścisłą kontrolą dermatologa. U części chorych wystarczające będzie leczenie miejscowe, polegające na usunięciu łusek łuszczycowych, zmniejszeniu stanu zapalnego i ograniczeniu namnażania się komórek skóry. W takiej terapii stosuje się preparaty na bazie kwasu salicylowego i mocznika, redukujące łuski i usprawniające przenikanie przez skórę innych substancji. Ponadto wykorzystuje się pochodne węgla kamiennego (tzw. dziegcie) oraz miejscowo glikokortykosteroidy, jednak te ostatni pod ścisłą kontrolą lekarską.
Łuszczyca o ciężkim przebiegu może wymagać leczenia ogólnego. Chorych leczy się metotreksatem, cyklosporyną, retinoidami i pochodnymi witaminy D3, jak również fototerapią i fotochemioterapią. Często też stosuje się tzw. leki biologiczne w postaci dożylnych lub podskórnych iniekcji.
Jakie są objawy łuszczycy?
Łuszczyca objawia się jako okrągłe lub owalne czerwone plamy o wyraźnych konturach, pokryte wieloma grubymi i szerokimi łuskami. Plamy te mogą być:
- duże (o średnicy kilku centymetrów). Ich liczba waha się od jednego do kilku płatów, zwykle ułożonych symetrycznie
- niewielkich rozmiarów (kilka milimetrów średnicy) i liczne w postaci łez lub kropek
Zmiany lokalizują się najczęściej w miejscach tarcia (łokcie, kolana, przedramiona, dolna część pleców), na skórze głowy i jej obwodzie oraz w okolicy pępka.
W zależności od rodzaju łuszczycy możliwe są inne lokalizacje: paznokcie, dłonie, podeszwy stóp, błony śluzowe narządów płciowych. W 30-60% przypadków chorzy skarżą się na świąd.
Przebieg choroby zależy od jej umiejscowienia i wielkości zmian. Kiedy osoba dotknięta łuszczycą delikatnie się drapie, następuje proces wybielania, następnie, jeśli drapanie trwa nadal, łuski odpadają i pojawia się czerwona powierzchnia skóry.
Jak diagnozuje się łuszczycę?
Łuszczycę można rozpoznać po specyficznych zmianach skórnych wynikających z nadmiernego rogowacenia naskórka. Za proces ten odpowiada dermatolog, który diagnozuje chorobę na podstawie badania klinicznego, po stwierdzeniu wykwitów i ognisk charakterystycznych dla łuszczycy w typowej dla nich lokalizacji. W wybranych przypadkach niezbędne może również okazać się wykonanie badania dermatoskopowego – dzięki niemu specjalista może obejrzeć zmiany skórne w powiększeniu i z odpowiednim oświetleniem, co pozwala mu na dostrzeżenie głębszych struktur danej zmiany. Diagnostyce łuszczycy służy również biopsja fragmentu pokrytego zmianą i przekazanie materiału do oceny histopatologicznej. Kluczowe znaczenie ma jednak rodzaj obserwowanych zmian: w przypadku podejrzenia łuszczycy stawowej przydatne może być badanie rentgenowskie stawów.
Wybrane metody diagnostyczne:
- standardowa ocena zmian skórnych,
- badania laboratoryjne, m.in. morfologia krwi,
- badanie histopatologiczne wycinka skóry,
- dermoskopia,
- badanie rentgenowskie stawów,
- ultrasonografia (USG),
- badania genetyczne,
- testy alergiczne.
Pamiętaj: łuszczycę diagnozuje się przede wszystkim na podstawie objawów klinicznych. Nie istnieją badania krwi specyficzne dla tej choroby.
Czym jest łuszczyca?
Łuszczyca (łac. psoriasis) jest chorobą skórną (tzw. dermatozą) o charakterze nawrotowym. Zalicza się ją do grupy chorób o charakterze autoimmunologicznym, czyli takich, w których układ odpornościowych niszczy własne tkanki. Łuszczyca bywa czynnikiem wyzwalającym dla innych problemów dermatologicznych. Szacuje się, że na to schorzenie cierpi około 2% mieszkańców Europy i Ameryki Północnej.
Łuszczyca może mieć podłoże genetyczne, mówimy wówczas o łuszczycy typu 1. Objawia się już w młodym wieku, przeważnie przed 40. rokiem życia. Łuszczyca typu 2 rozpoczyna się miedzy 50. a 70. dekadą życia. Należy wyraźnie podkreślić fakt, że łuszczyca nie jest chorobą zakaźną. Oznacza to, że nie można się nią zarazić przez kontakt bezpośredni z osobą chorą. To ważna wiedza, ponieważ wiele osób chorujących na łuszczycę jest izolowanych przez społeczeństwo z niewiedzy i lęku przed tą chorobą.
Jakie są przyczyny łuszczycy? Czy łuszczyca jest zaraźliwa?
Łuszczyca jest jedną z najczęstszych chorób skóry. Występuje zarówno u płci żeńskiej, jak i męskiej. Może towarzyszyć w każdym wieku – od dzieciństwa, po późną starość. Największa liczba zachorowań przypada jednak na okres dojrzewania oraz czas pomiędzy 50. a 60. rokiem życia.
Łuszczyca skóry jest chorobą genetyczną. W przypadku 30 % chorych występuje rodzinnie, a dziedziczenie określa się jako dominujące z ograniczoną penetracją. Ryzyko zachorowania w rodzinie zdrowej wynosi 1 – 2%, jeśli choruje jedno z rodziców 10 – 20 %. W przypadku, gdy choroba dotknęła oboje rodziców, ryzyko zachorowania wzrasta do 50 – 70%.
Łuszczyca ze względu na sposób przebiegu choroby dzieli się na dwa podtypy:
Typ I – początek choroby – występuje przed 40. rokiem życia, a szczyt zachorowań przypada na lata między 18. – 22. rokiem życia. Zmiany często występują w rodzinie razem z rozległymi wykwitami skórnymi oraz nierzadkimi nawrotami.
Typ II – późny początek – można obserwować występowanie po 40. roku życia, a szczyt zachorowań przypada po 55. roku życia. Ten typ charakteryzuje się znacznie rzadszym występowaniem w rodzinie oraz dużym wpływem środowiskowych czynników wyzwalających.
We wszystkich postaciach łuszczycy istnieje kilka czynników, które mogą zapoczątkować lub nasilać proces chorobowy oraz wzmagać kolejne nawroty. Do najczęstszych czynników zalicza się m.in.:
- Infekcje – ostre i przewlekłe infekcje paciorkowcowe,
- Czynniki fizyczne – szczepienia, oparzenia, ukłucia owadów, tatuaż, promieniowanie UV,
- Przewlekłe infekcje bakteryjne i grzybicze,
- Dermatozy zapalne – półpasiec, ospa wietrzna, trądzik,
- Stres,
- Czynniki hormonalne – menopauza, okres dojrzewania, ciąża,
- Alkohol, papierosy,
- HIV/AIDS.
Łuszczyca może także współistnieć z innymi chorobami. U osób chorych na tę dolegliwość obserwuje się zwiększoną częstotliwość występowania dysfunkcji układu sercowo-naczyniowego oraz zaburzeń metabolicznych.
