U nas zapłacisz kartą
"Leczenie łuszczycy - skuteczne metody i porady"
Jak dbać o skórę przy egzemie?
Terapia lekami i maściami nie przyniesie oczekiwanych skutków, jeżeli pacjent nie zadba o odpowiednią pielęgnację skóry. Do codziennej higieny i pielęgnacji ciała powinno się używać kosmetyków, które pomagają utrzymać wilgoć w naskórku. To zadanie spełniają emolienty, dostępne w formie emulsji do kąpieli i balsamów. Długie kąpiele w gorącej wodzie nie są wskazane, ponieważ mogą wysuszać wrażliwą skórę. Po kąpieli ciało należy delikatnie osuszyć ręcznikiem, unikając pocierania.
Jeżeli mamy taką możliwość, wybierajmy przewiewną odzież, wykonaną z naturalnych i przewiewnych materiałów. Syntetyczne tkaniny, a także wełna, mogą podrażniać i powodować reakcje alergiczne.
W okresie letnim należy szczególnie dbać o bezpieczeństwo skóry. Długie przebywanie na słońcu bez należytej ochrony może skończyć się poparzeniami i uszkodzeniem skóry. Dlatego ostrożnie korzystajmy ze słońca i pamiętajmy o stosowaniu kremów ochronnych z wysokim filtrem UV.
Objawy łuszczycy
Objawy łuszczycy są zależne od postaci schorzenia. Niektóre odmiany łuszczycy mogą ze sobą współistnieć dając zróżnicowany obraz kliniczny choroby. Na początku rozwoju łuszczycy zwykłej charakterystycznym objawem są czerwone lub czerwonobrunatne grudki pokryte srebrną łuską. Oprócz innych typowych symptomów łuszczycy, takich jak świąd czy kropelkowe krwawienie po zadrapaniu zmiany, czasem obecne są również objawy ogólne: gorączka, obrzęk skóry czy ból.
Pierwszym krokiem w rozpoznaniu łuszczycy jest przeprowadzenie dokładnego wywiadu lekarskiego, dzięki któremu można uzyskać informacje o rodzinnym występowaniu łuszczycy. Aby zdiagnozować chorobę konieczne jest obejrzenie skóry i paznokci pacjenta, a w razie wątpliwości pobranie wycinka skóry do badania histopatologicznego.
Łuszczycę można pomylić z innymi schorzeniami, dlatego konieczna jest diagnostyka różnicowa z atopowym zapaleniem skóry (AZS), łojotokowym zapaleniem skóry, grzybicą skóry, paznokci i owłosionej skóry głowy, łupieżem Gilberta oraz toczniem rumieniowatym. Po zdiagnozowaniu choroby, pacjent powinien trafić pod opiekę nie tylko dermatologa, ale i reumatologa, kardiologa czy diabetologa, a w razie potrzeby także i psychiatry.
Łuszczyca dłoni
Łuszczyca krostkowa często pojawia się na dłoniach. To ciężka i problematyczna choroba – to właśnie dłońmi niemal nieustannie wykonujemy różnego rodzaju czynności w codziennym życiu. Osoba chora zmaga się ze swędzeniem i złuszczającą się skórą. Oprócz leków i preparatów przepisanych przez lekarza, ulgę przyniosą domowe sposoby.
Jak walczyć z łuszczycą? Najlepiej jest oczywiście zgłosić się do lekarza dermatologa, który zaleci odpowiednie do rodzaju i stopnia zaawansowania choroby leczenie. Zwykle przepisuje się sterydy, ale tych nie powinno się stosować przewlekle ze względu na różne skutki uboczne.
Dlatego warto znać domowe sposoby, które przyniosą ulgę. I chociaż łuszczycy nie da się całkowicie wyleczyć, to można złagodzić jej przykre objawy. Zobacz jak!
8 rzeczy, za które pokocha cię twoja trzustka
Lawenda
Łuszczycę można leczyć naturalnymi ziołami. Na miejsca zmienione chorobowo, czyli na łuszczące się plamki, pomaga lawenda i olejek lawendowy. Ma działanie przeciwgrzybiczne i bakteriobójcze. Wpływa na szybszą regenerację naskórka i gojenie ran. Olejek należy wcierać w chorą skórę. Możesz go kupić w sklepie zielarskim albo zrobić własnoręcznie.
Łuszczyca – 10 produktów, które warto jeść, gdy na nią chorujesz
Olej na łuszczycę (z krwawnika)
Ulgę może przynieść też kąpiel z dodatkiem olejku z krwawnika. Działa odkażająco i przeciwgrzybicznie. Krwawnik ma też właściwości ściągające. Stosowany na skórę dotkniętą chorobą, złagodzi stan zapalny i przyspieszy gojenie ran i podrażnień. Ziele krwawnika likwiduje uczucie świądu, co w przypadku wielu chorujących na łuszczycę może przynieść bardzo odczuwalną ulgę.
Dziedziczenie łuszczycy
Szacuje się, że u niemal 30% chorych łuszczyca występuje rodzinnie. Dziedziczenie jest wieloczynnikowe i wielogenowe. Zdrowi rodzice mają 1-2% szans na urodzenie dziecka z łuszczycą. Gdy choruje jeden rodzic, ryzyko wzrasta do 10-20%, a jeśli łuszczycę mają oboje rodziców, ryzyko pojawienia się łuszczycy u potomstwa wynosi aż 50-70%.
W odniesieniu do czasu rozwoju choroby i jej sposobu ujawniania się, łuszczycę zwykłą dzieli się na dwa typy:
- Łuszczycę dziedziczną . Pojawia się przed 40 rokiem życia – zwykle w dzieciństwie lub wieku młodzieńczym. Dotyczy 85 proc. wszystkich przypadków łuszczycy. Charakteryzuje się cięższym przebiegiem i gorszą odpowiedzią na leczenie.
- Łuszczycę dorosłych . Występuje u osób po 40 roku życia, u których nie obserwuje się zwiększonego ryzyka zachorowań w rodzinie. Ma łagodniejszy przebieg, ale częściej pojawia się na paznokciach i stawach.
Ponadto w klasyfikacji łuszczycy uwzględnia się lokalizację zmian oraz obraz kliniczny schorzenia. Wśród najczęściej występujących odmian wyróżnia się:
- Łuszczycę pospolitą – to najczęstsza postać choroby. Występuje u 80–90 proc. wszystkich chorych. Na skórze pojawiają się wypukłe, zaczerwienione obszary pokryte biało-srebrną łuską.
- Łuszczycę stawową – to jedna z bardziej niebezpiecznych postaci łuszczycy skóry. Proces chorobowy w łuszczycy stawów jest uwarunkowany zaburzeniami ze strony układu odpornościowego. Charakterystyczne dla tej postaci jest zesztywnienie i stan zapalny kręgosłupa, oraz stawów krzyżowo-biodrowych. Objawami łuszczycowego zapalenia stawów są ból, sztywność i obrzęk stawów. Powikłaniem mogą być deformacje stawów, upośledzenie sprawności ruchowej, czasem nawet trwałe kalectwo.
- Łuszczycę kropelkowa – pojawia się w postaci małych, owalnych punkcików o wielkości maksymalnie 1 cm. Ta postać choroby może być powikłaniem paciorkowcowego zapalenia gardła lub innych infekcji bakteryjnych i wirusowych. Często występuje u dzieci jako pierwszy objaw łuszczycy zwykłej.
- Łuszczycę plackowatą – zmiany łuszczycowe są ułożone symetrycznie, przybierają formę dużych i zlewających się ze sobą wykwitów o czerwonym kolorze. Pokryte są srebrną łuską, która szybko się namnaża.
- Łuszczycę odwróconą – pojawia się tylko w miejscach, które na co dzień zginamy – najczęściej w okolicach stawów. Zmiany przybierają formę czerwonych lub różowych, niewielkich placków z łuską. Bardzo często ta postać łuszczycy dotyczy osób starszych.
Jak leczyć łuszczycę?
Łuszczyca jest chorobą o nie do końca poznanej etiologii, co sprawia, że nie ma możliwości jej całkowitego wyleczenia. Ze względu na nieprzewidywalny przebieg choroby, zapobieganie i leczenie łuszczycy nie należą do łatwych. Celem leczenia jest utrzymanie chorego jak najdłużej w stanie remisji , redukcja objawów, zmniejszenie ryzyka powikłań oraz umożliwienie powrotu do aktywności życiowej i zawodowej.
Dobór odpowiedniej terapii opiera się na ocenie nasilenia zmian chorobowych. Dokonuje się jej przy pomocy skali BSA (Body Surface Area) i PASI (Psoriasis Area and Severity Index). Skala PASI bierze pod uwagę obecność i stopień nasilenia rumienia, nacieku i łuski w skali 0-4 oraz wielkość powierzchni, jaką zajmują wykwity skórne na poszczególnych obszarach ciała – głowie, tułowiu, kończynach górnych i kończynach dolnych. Im wyższy wynik, tym wyższy stopień nasilenia łuszczycy. Skala BSA uwzględnia procentową ocenę powierzchni ciała zajętej przez zmiany łuszczycowe. Jeśli wskaźnik PASI lub BSA wynosi mniej niż 10, rozpoznaje się łuszczycę łagodną, natomiast wynik powyżej 10 wskazuje na łuszczycę umiarkowaną i ciężką.
