U nas zapłacisz kartą
Wszechstronne podejście do łuszczyca ddpp pl - Przewodnik dla pacjentów
Wpływ diety na łuszczycę
Choć nie ustalono dotychczas konkretnych zaleceń dietetycznych dla chorych na łuszczycę, to zmiana nawyków żywieniowych może korzystnie wpłynąć na poszczególne czynniki ryzyka rozwoju dodatkowych chorób. Istotne jest przede wszystkim stosowanie przez chorego diety przeciwzapalnej. Należy unikać m.in. takich produktów jak mięso i produkty mięsne, produkty nabiałowe, cukry rafinowane czy produkty wysokoprzetworzone. Ograniczające stan zapalny są natomiast np. tłuste ryby morskie, nasiona lnu, oliwa z oliwek, nasiona dyni, orzechy włoskie czy mango, truskawki i figi.
Pamiętaj: jeżeli cierpisz na łuszczycę, skonsultuj swoją dietę ze specjalistą, najlepiej z dietetykiem klinicznym, który ułoży dla Ciebie spersonalizowany jadłospis i przedstawi Ci konkretne zalecenia żywieniowe.
Jakie są domowe sposoby leczenia łuszczycy?
Kluczowa jest prawidłowa pielęgnacja ciała za pomocą dermokosmetyków. Zaleca się stosowanie emolientów, szamponów, płynów zawierających dziegieć, czy siarkę oraz preparatów o działaniu keratolitycznym (złuszczają zrogowaciały naskórek).
- ogniska zapalne – np. zapalenie zatok, gardła, próchnica
- infekcje
- palenie tytoniu
- wybrane leki – np. glikokortykosteroidy podawane doustnie.
Aby zapobiec suchości skóry, wskazane jest stosowanie odpowiednich emolientów.
Zapamiętaj
- Łuszczyca jest przewlekłą, nawracającą chorobą, na którą choruje około 2% populacji. W jej rozwoju odgrywają rolę czynniki genetyczne i immunologiczne.
- Łuszczyca nie jest zakaźna.
- Do istotnych środowiskowych czynników wyzwalających łuszczycę należą m.in.: infekcje, niektóre leki, stres, palenie tytoniu, alkohol.
- Łuszczycę rozpoznaje się przede wszystkim na podstawie objawów klinicznych (nie istnieją badania krwi specyficzne dla tej choroby).
- Większość pacjentów z łuszczycą o nasileniu łagodnym do średniego można leczyć jedynie preparatami o działaniu miejscowym.
- U części pacjentów łuszczyca wymaga leczenia ogólnego.
Łuszczyca w pytaniach i odpowiedziach
Zobacz także
Łuszczycowe zapalenie stawów Łuszczycowe zapalenie stawów to przewlekła zapalna choroba narządu ruchu. Objawy łuszczycowego zapalenia stawów są bardzo różnorodne - m.in. ból i obrzęk stawów, palce kiełbaskowate, ból przyczepów ścięgnistych, ból kręgosłupa i krzyża. ŁZS najczęściej rozwija się po wystąpieniu łuszczycy skóry. Oprócz zajęcia narządu ruchu i skóry, choroba może dotyczyć też innych narządów i powodować przyspieszony rozwój miażdżycy.
Diagnozowanie i leczenie łuszczycy
Rozpoznanie choroby następuje na podstawie stwierdzenia charakterystycznych zmian skórnych w typowych dla łuszczycy lokalizacjach, a w przypadku wątpliwości lekarz może zlecić biopsję ze zmiany do oceny histopatologicznej. Choć diagnoza zazwyczaj nie jest trudna, terapia to znacznie większe wyzwanie, i to zarówno dla lekarzy dermatologów, jak i reumatologów.
Większość pacjentów choruje na łuszczycę łagodną, a zmiany obejmują mniej niż 10 proc. powierzchni ciała – takie osoby mogą być leczone wyłącznie miejscowo. W terapii łuszczycy stosuje się m.in.:
- preparaty keratolityczne z mocznikiem i kwasem salicylowym,
- preparaty dziegciowe,
- cygnolinę (ditranol),
- glikokortykosteroidy miejscowe,
- preparaty z pochodnymi witaminy D3, z kwasem salicylowym lub z antybiotykiem.
Cięższy przebieg choroby wymaga terapii skojarzonej – prócz leków miejscowych stosuje się leczenie ogólne, np. za pomocą fototerapii i fotochemioterapii, terapii cytostatykami, lekami immunosupresyjnymi czy retinoidami.
Leczenie ogólne również zarezerwowane jest dla cięższych postaci łuszczycy. Stosuje się wtedy:
- metotreksat,
- cyklosporynę A,
- acytretynę.
Nową klasę preparatów działających na określone cytokiny biorące udział w immunopatogenezie łuszczycy stanowią leki biologiczne. Terapia jest jednak zarezerwowana dla pacjentów z najcięższymi postaciami choroby i po innych rodzajach terapii.
Lekarze zwracają uwagę na niewystarczającą liczbę ośrodków specjalizujących się w leczeniu łuszczycy, przez co pacjenci kwalifikujący się do terapii biologicznej nierzadko muszą pokonywać pół kraju, by odbywać obowiązkowe wizyty kontrolne.
Problemem są także bardzo restrykcyjne kryteria włączania pacjentów do programów lekowych (obecnie do terapii lekami biologicznymi kwalifikują się jedynie pacjenci, u których stosowano co najmniej dwie różne metody terapii, bądź pacjenci, u których występują przeciwwskazania do stosowania terapii ogólnej lub u których wystąpiły działania niepożądane uniemożliwiające jej dalsze stosowanie) oraz zbyt krótki czas trwania programów lekowych (kontynuacja możliwa jest dopiero po nawrocie objawów).