U nas zapłacisz kartą
Wspaniałe Fotografie Łuszczycy na Dłoniach - Poznaj, Jak Objawia Się Ta Choroba
Łuszczyca owłosionej skóry głowy (psoriasis capitis)
W przypadku łuszczycy owłosionej skóry głowy zmiany mogą występować nie tylko na samej głowie we włosach, ale także często wychodzą poza granice włosów na czoło, kark czy za uszami. Łuszczyca głowy jest jedną z najczęstszych lokalizacji tej choroby.
Łuszczyca może występować tylko na głowie lub w połączeniu z łuszczycą skóry gładkiej. Łuszczyca może przyjąć zarówno formę pojedynczej czerwonej plamki, jak i rozległych zmian na głowie, którym często towarzyszy świąd i łuszczenie się.
Łuszczyca głowy z reguły nie powoduje utraty włosów (łysienia). Jednak w sporadycznych przypadkach, przy długotrwałym utrzymaniu się grubych zmian łuszczycowych zauważa się łysienie w tych miejscach.
Łuszczyca kropelkowata (psoriasis guttata)
Łuszczyca kropelkowata (inaczej łuszczyca drobnogrudkowa) charakteryzuje się licznymi maleńkimi grudkami (poniżej 1 cm) szeroko rozlanymi po ciele – z reguły są bardzo liczne. Kształtem przypominają krople. Obecność łusek może być różnie nasilona. Wysiewom często towarzyszy świąd. W przypadku tej formy łuszczycy prawie zawsze zauważa się jej pojawianie na miejscach urazów skóry.
Ten rodzaj łuszczycy najczęściej występuje we wczesnym wieku (dzieci i młodzież). Często jest spowodowany infekcjami paciorkowcowymi gardła (np. zapalenie gardła, migdałów). Do wysiewy często dochodzi w tydzień po infekcji. W początkowej fazie wysyp może być intensywny.
Ta forma łuszczycy często może ustąpić samoistnie po kilku tygodniach od wysypu, dając choremu przez długi czas spokój. Niestety często po remisji może przerodzić się w łuszczycę plackowatą.
Objawy łuszczycy
Objawy łuszczycy są zależne od postaci schorzenia. Niektóre odmiany łuszczycy mogą ze sobą współistnieć dając zróżnicowany obraz kliniczny choroby. Na początku rozwoju łuszczycy zwykłej charakterystycznym objawem są czerwone lub czerwonobrunatne grudki pokryte srebrną łuską. Oprócz innych typowych symptomów łuszczycy, takich jak świąd czy kropelkowe krwawienie po zadrapaniu zmiany, czasem obecne są również objawy ogólne: gorączka, obrzęk skóry czy ból.
Pierwszym krokiem w rozpoznaniu łuszczycy jest przeprowadzenie dokładnego wywiadu lekarskiego, dzięki któremu można uzyskać informacje o rodzinnym występowaniu łuszczycy. Aby zdiagnozować chorobę konieczne jest obejrzenie skóry i paznokci pacjenta, a w razie wątpliwości pobranie wycinka skóry do badania histopatologicznego.
Łuszczycę można pomylić z innymi schorzeniami, dlatego konieczna jest diagnostyka różnicowa z atopowym zapaleniem skóry (AZS), łojotokowym zapaleniem skóry, grzybicą skóry, paznokci i owłosionej skóry głowy, łupieżem Gilberta oraz toczniem rumieniowatym. Po zdiagnozowaniu choroby, pacjent powinien trafić pod opiekę nie tylko dermatologa, ale i reumatologa, kardiologa czy diabetologa, a w razie potrzeby także i psychiatry.
Leki stosowane w łuszczycy
Terapia miejscowa stosowana jest u osób z łagodną postacią łuszczycy. Czym smaruje się zmiany łuszczycowe? Wykwity na skórze leczy się za pomocą maści: salicylowej, mocznikowej, solankowej (maść z chlorkiem sodu), dziegciowej oraz cygnoliny (antraliny). Preparaty te mają działanie przeciwświądowe i znieczulające, pomagają złuszczać biało-srebrną łuskę, a jednocześnie nawilżają skórę. Dziegć oraz cygnolina są dodatkowo pomocne w redukowaniu czerwonych plam. Jednocześnie pacjenci skarżą się na nieprzyjemny zapach, uczucie lepkości, brudzenie ubrań i powodowanie podrażnienia skóry po stosowaniu wyżej wymienionych substancji, szczególnie kwasu salicylowego, dziegciu i antraliny. W terapii stosuje się również kortykosteroidy, witaminę D3 i pochodne witaminy A .
Umiarkowana i ciężka postać łuszczycy wymaga bardziej zaawansowanego leczenia. W bardzo poważnych przypadkach choroby można zastosować leczenie immunosupresyjne, a także naświetlania – fototerapię i fotochemioterapię. Fototerapia polega na naświetlaniu skóry lampami wykorzystującymi promieniowanie UVA i UVB. Fotochemioterapia (PUVA) opiera się o działanie promieniowania UVA w połączeniu z psoralenem, który jest lekiem zwiększającym wrażliwość skóry na światło. Czasem niezbędna jest antybiotykoterapia, a nawet hospitalizacja, jeśli więcej niż 25 proc. skóry uległo zmianom, kiedy łuszczyca towarzyszy innym chorobom lub utrudnia codzienne funkcjonowanie.
Preparaty stosowane w umiarkowanej i ciężkiej postaci łuszczycy to: metotreksat, cyklosporyna, acytretyna i fumaran dimetylu. Istnieje także możliwość podjęcia terapii biologicznej, w ramach ktoórej pacjentowi podaje się leki z grupy inhibitorów TNF-alfa. Leczenie łuszczycy paznokci jest bardzo trudne. Pacjentom zalecane są preparaty z kortykosteroidami wraz z opatrunkiem okluzyjnym oraz kwas salicylowy z dipropionianiem betametazonu.
