U nas zapłacisz kartą
Leczenie domowe łuszczycy - Skuteczne sposoby na łagodzenie objawów
Łuszczyca na dłoniach jak leczyć?
Leczenie łuszczycy krostkowej dłoni i stóp jest długotrwałe i nie zawsze pozwala osiągnąć efekty zadowalające pacjenta. W terapii łuszczycy krostkowej stosuje się preparaty zewnętrzne i leki wewnętrzne. Do najczęściej stosowanych farmaceutyków ogólnych zalicza się leki cytostatyczne i immunosupresyjne (np. metotreksat, hydroksymocznik, cyklosporyna, takrolimus, kwas mykofenolowy), retinoidy oraz antybiotyki.
Skórę z chorobowymi zmianami można także poddawać fototerapii, w trakcie której wykorzystuje się światło ultrafioletowe hamujące powstawanie zmian łuszczycowych lub fotochemioterapii (połączenie ekspozycji na promienie UVA z lekami wrażliwymi na światło). Stosuje się także naświetlanie lampami LED. Efekty fotochemioterapii są zauważalne po około 20 zabiegach – u pacjentów zmniejsza się stan zapalny skóry, a zmiany częściowo wycofują się.
Do leczenia zewnętrznego przy łuszczycy krostkowej dłoni i stóp można stosować preparaty keratolityczne, witaminę D3, preparaty dziegciowe, cygnolinę, kortykosterydy, a także pochodne witaminy D3.
Trzeba pamiętać, że wiele leków wykorzystywanych w leczeniu łuszczycy wywołuje niepożądane skutki uboczne. Niektóre kortykosteroidy mogą powodować nawroty i nasilenie się choroby i zmian na skórze, cukrzycę oraz nadciśnienie tętnicze, inne mogą powodować:
- suchość błon śluzowych,
- łysienie,
- bóle mięśni i stawów,
- podwyższenie poziomu cholesterolu i trójglicerydów,
- podwyższenie poziomu bilirubiny.
Terapii retinoidami nie należy stosować u kobiet w ciąży ze względu na ich szkodliwe działanie na płód. Dlatego leczone w ten sposób pacjentki w okresie rozrodczym muszą równolegle przyjmować środki antykoncepcyjne.
Łuszczyca paznokci - objawy. Jak wygląda i jak ją leczyć?Leczenie łuszczycy – jakie leki? Co stosować na łuszczycę?
W przypadku zmian o niewielkich rozmiarach i zajmujących mniej niż 10% powierzchni skóry stosuje się leczenie miejscowe, czyli nakładanie produktów leczniczych bezpośrednio na zmiany skórne. Natomiast w przypadku ciężkiego przebiegu choroby stosuje się leki doustne, dożylne wraz z leczeniem miejscowym.
Leczenie miejscowe zaczyna się od usunięcia łusek za pomocą substancji keratolitycznych, a następnie hamuje się nadmierny wzrost komórek naskórka. Substancjami leczniczymi stosowanymi na zmiany skórne w przebiegu łuszczycy są: kwas salicylowy i mocznik, które zmniejszają ilość łusek i polepszają przenikanie innych preparatów do głębszych warstw skóry, dziegcie, które są pochodnymi węgla, glikokortykosteroidy miejscowe mające działanie przeciwzapalne i przeciwproliferacyjne, cygnolina oraz analogi witaminy D3.
W leczeniu ciężkich postaci łuszczycy stosuje się:
- fototerapię – polega ona na ekspozycji skóry na światło ultrafioletowe wytwarzane przez specjalne lampy. Fotochemioterapia (PUVA) to połączenie leku światłouwrażliwiającego z promieniami UVA. Metody te stosowane są w przypadku łuszczycy opornej na leczenie miejscowe lub w przypadku rozległych zmian skórnych,
- metotreksat – jest lekiem z grupy cytostatyków, dlatego jego stosowanie wymaga ścisłej kontroli lekarskiej, cyklosporyna – ma silne działanie immunosupresyjne, czyli osłabiające odpowiedź zapalną. Posiada sporo działań niepożądanych, dlatego stosuje się ją w przypadku łuszczycy opornej na inne leki,
- retinoidy – mają działanie teratogenne, dlatego nie wolno ich stosować w ciąży. Retinoidy są zalecana w przypadku łuszczycy krostkowej,
- leki biologiczne (adalimumab, etanercept, infliksymab, ustekinumab) oddziałują na cytokiny, które biorą udział w powstawaniu zmian. Stosuje się je w przypadkach ciężkiej łuszczycy lub opornej na leczenie innymi preparatami.
Dziedziczenie łuszczycy
Szacuje się, że u niemal 30% chorych łuszczyca występuje rodzinnie. Dziedziczenie jest wieloczynnikowe i wielogenowe. Zdrowi rodzice mają 1-2% szans na urodzenie dziecka z łuszczycą. Gdy choruje jeden rodzic, ryzyko wzrasta do 10-20%, a jeśli łuszczycę mają oboje rodziców, ryzyko pojawienia się łuszczycy u potomstwa wynosi aż 50-70%.
W odniesieniu do czasu rozwoju choroby i jej sposobu ujawniania się, łuszczycę zwykłą dzieli się na dwa typy:
- Łuszczycę dziedziczną . Pojawia się przed 40 rokiem życia – zwykle w dzieciństwie lub wieku młodzieńczym. Dotyczy 85 proc. wszystkich przypadków łuszczycy. Charakteryzuje się cięższym przebiegiem i gorszą odpowiedzią na leczenie.
- Łuszczycę dorosłych . Występuje u osób po 40 roku życia, u których nie obserwuje się zwiększonego ryzyka zachorowań w rodzinie. Ma łagodniejszy przebieg, ale częściej pojawia się na paznokciach i stawach.
Ponadto w klasyfikacji łuszczycy uwzględnia się lokalizację zmian oraz obraz kliniczny schorzenia. Wśród najczęściej występujących odmian wyróżnia się:
- Łuszczycę pospolitą – to najczęstsza postać choroby. Występuje u 80–90 proc. wszystkich chorych. Na skórze pojawiają się wypukłe, zaczerwienione obszary pokryte biało-srebrną łuską.
- Łuszczycę stawową – to jedna z bardziej niebezpiecznych postaci łuszczycy skóry. Proces chorobowy w łuszczycy stawów jest uwarunkowany zaburzeniami ze strony układu odpornościowego. Charakterystyczne dla tej postaci jest zesztywnienie i stan zapalny kręgosłupa, oraz stawów krzyżowo-biodrowych. Objawami łuszczycowego zapalenia stawów są ból, sztywność i obrzęk stawów. Powikłaniem mogą być deformacje stawów, upośledzenie sprawności ruchowej, czasem nawet trwałe kalectwo.
- Łuszczycę kropelkowa – pojawia się w postaci małych, owalnych punkcików o wielkości maksymalnie 1 cm. Ta postać choroby może być powikłaniem paciorkowcowego zapalenia gardła lub innych infekcji bakteryjnych i wirusowych. Często występuje u dzieci jako pierwszy objaw łuszczycy zwykłej.
- Łuszczycę plackowatą – zmiany łuszczycowe są ułożone symetrycznie, przybierają formę dużych i zlewających się ze sobą wykwitów o czerwonym kolorze. Pokryte są srebrną łuską, która szybko się namnaża.
- Łuszczycę odwróconą – pojawia się tylko w miejscach, które na co dzień zginamy – najczęściej w okolicach stawów. Zmiany przybierają formę czerwonych lub różowych, niewielkich placków z łuską. Bardzo często ta postać łuszczycy dotyczy osób starszych.
Objawy łuszczycy
Objawy łuszczycy są zależne od postaci schorzenia. Niektóre odmiany łuszczycy mogą ze sobą współistnieć dając zróżnicowany obraz kliniczny choroby. Na początku rozwoju łuszczycy zwykłej charakterystycznym objawem są czerwone lub czerwonobrunatne grudki pokryte srebrną łuską. Oprócz innych typowych symptomów łuszczycy, takich jak świąd czy kropelkowe krwawienie po zadrapaniu zmiany, czasem obecne są również objawy ogólne: gorączka, obrzęk skóry czy ból.
Pierwszym krokiem w rozpoznaniu łuszczycy jest przeprowadzenie dokładnego wywiadu lekarskiego, dzięki któremu można uzyskać informacje o rodzinnym występowaniu łuszczycy. Aby zdiagnozować chorobę konieczne jest obejrzenie skóry i paznokci pacjenta, a w razie wątpliwości pobranie wycinka skóry do badania histopatologicznego.
Łuszczycę można pomylić z innymi schorzeniami, dlatego konieczna jest diagnostyka różnicowa z atopowym zapaleniem skóry (AZS), łojotokowym zapaleniem skóry, grzybicą skóry, paznokci i owłosionej skóry głowy, łupieżem Gilberta oraz toczniem rumieniowatym. Po zdiagnozowaniu choroby, pacjent powinien trafić pod opiekę nie tylko dermatologa, ale i reumatologa, kardiologa czy diabetologa, a w razie potrzeby także i psychiatry.
Jak leczyć łuszczycę w domu?
2 sposób – sól z Morza Martwego
Sól z Morza Martwego doskonale działa na zmiany skórne, wywołane łuszczycą. Zawiera w sobie sporo manganu, potasu, sodu, magnezu, żelaza, wapnia, chlorku, amonu, siarczanu, węglanu czy fluorku. Wszystkie te pierwiastki wpływają na polepszenie stanu skóry. Jak leczyć łuszczycę solą? Wystarczy brać w niej… kąpiel. Na początek wystarczy kąpiel 3 razy w tygodniu– później możesz ograniczyć kąpiele do jednej na tydzień. Sól z Morza Martwego to dobry pomysł na leczenie domowe, ponieważ:
- sprzyja gojeniu się ran i odnowie naskórka,
- niszczy drobnoustroje,
- reguluje rogowacenie się skóry,
- poprawia nawodnienie organizmu,
- zapobiega suchości skóry.
3 sposób – leczenie ziołami
Nie od dziś wiadomo, że niekonwencjonalne leczenie się ziołami to doskonały sposób na wiele dolegliwości – również związanymi ze zmianami skórnymi, wywołanymi przez łuszczycę. Zioła nie zawierają konserwantów, a więc wykazują bardzo pozytywne oddziaływanie na skórę. Dzięki nim łuszczyca krostkowa czy też uogólniona może zostać znacznie złagodzona. Jakimi ziołami najlepiej się leczyć? Wśród polecanych wyróżnia się:
- rumianek – łagodzi swędzenie i zaczerwienienie,
- wiesiołek dwuletni,
- len – przyspiesza regenerowanie się naskórka,
- uczep trójlistkowy,
- łopian,
- ostropest plamisty,
- mahonia pospolita,
- akacja,
- liście brzozy,
- skrzyp polny.
Wystarczy zaopatrzyć się w wybrane zioła, zmielić je w takich samych porcjach i zaparzać przez ok. 10, maksymalnie 15 minut. Najlepiej użyć jednej łyżki ziół na jeden litr wody – napar nie może być zbyt mocny. Należy spożywać tak przygotowaną miksturę 2, 3 razy dziennie. Leczenie ziołami jest bardzo skuteczne, a więc naprawdę warto sięgnąć po te domowe sposoby na łuszczycę! Sprawdź także ten artykuł z domowymi sposobami na ból żołądka.
