U nas zapłacisz kartą
Skuteczne sposoby leczenia łuszczycy na brzuchu - Odkrywamy najlepsze metody
Czy można wyleczyć łuszczycę?
Codzienne życie z łuszczycą wymaga od chorego systematyczności i ogromnej ilości wyrzeczeń. Szczególnie w przypadku poważniejszych postaci choroby. Codzienna pielęgnacja skóry i stosowanie specjalistycznych preparatów do smarowania i do kąpieli, np. Mediderm pozwalają załagodzić dokuczliwe objawy.
Niestety mało estetyczne zmiany skórne to nic w porównaniu z uciążliwym pieczeniem oraz swędzeniem, które towarzyszą łuszczycy. Leczenie jest równie ważne jak codzienna pielęgnacja i nawilżanie skóry, ponieważ wydłuża czas pomiędzy kolejnymi nawrotami choroby. Niestety łuszczyca jest nieuleczalna i chory musi nauczyć się z nią żyć. Kiedy przychodzą okresy remisji choroby warto utrzymać ten stan jak najdłużej. Dlatego trzeba dbać o odpowiednią dietę, ograniczać używki i unikać stresu. Zwalczanie czynników potęgujących objawy choroby pozwoli ograniczyć jej rozwój.
- Owczarczyk-Saczonek A., Placek W., Łuszczyca jako choroba autoimmunologiczna, Przegl. Dermatol 2014, 101, 278–287DOI: 10.5114/dr.2014.45121.
- Romańska-Gocka K., Farmakoterapia Łuszczycy, Terapia i leki, Tom 65, nr 9, 2009, s: 647-654.
Łuszczyca – przyczyny, objawy, leczenie
Łuszczyca jest niezakaźną, przewlekłą, ogólnoustrojową chorobą zapalną, która charakteryzuje się specyficznymi zmianami skórnymi wynikającymi z nadmiernego rogowacenia naskórka.
Dotyczy około 2% populacji w Europie i Stanach Zjednoczonych, w Azji i Afryce występuje rzadziej. Częstość występowania łuszczycy w populacji polskiej określa się na ok. 3%.
- genetyczne – m.in. polimorfizm genu HLA-Cw6
- immunologiczne – zaburzenia funkcjonowania zlokalizowanych w naskórku komórek Langerhansa oraz mechanizmy zależne od limfocytów T, zwłaszcza subpopulacji Th1 i Th17
- środowiskowe – infekcje, niektóre leki (m.in. przeciwmalaryczne, beta-blokery, cymetydyna, niesteroidowe leki przeciwzapalne), stres, palenie tytoniu, picie alkoholu, ciąża i poród, menopauza.
- typ I wykazuje silny związek z predyspozycją genetyczną, rozpoczyna się zwykle przed 40. rokiem życia, często w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym, cechuje go cięższy przebieg w porównaniu z typem II, trudniej reaguje na leczenie
- typ II to tzw. łuszczyca dorosłych, zaczyna się zazwyczaj między 50. a 70. rokiem życia.
Dziedziczenie łuszczycy ma charakter wielogenowy. Ryzyko zachorowania na łuszczycę dziecka zdrowych rodziców wynosi 1–2%, gdy na łuszczycę choruje jedno z rodziców wzrasta do 10–20%, przy obojgu rodzicach chorych na łuszczycę sięga 50–70%.
Leczenie łuszczycy
Podstawą leczenia jest zwalczanie łuszczycowych zmian zapalnych na skórze, doprowadzenie do remisji objawów i utrzymanie tego stanu jak najdłużej. W celu załagodzenia objawów i doprowadzenia do remisji choroby, u pacjentów u których zmiany obejmują do 25% powierzchni ciała, stosuje się leczenie zewnętrzne. W pierwszym etapie leczenia zaleca się preparaty złuszczające, mające na celu usunięcie łuski. Zawierają one wysokie stężenie mocznika bądź kwas salicylowy, np. kosmetyki marki Cerkoderm. Następnie warto sięgnąć po dermokosmetyki ograniczające proliferację naskórka, np. marka Paraderm. Niekiedy lekarze zlecają również kuracje kortykosterydami dostępnymi na receptę oraz pochodnymi witaminy D.
Jak leczyć łuszczycę, kiedy zmiany pokrywają ponad 25% powierzchni skóry, albo gdy pacjent jest w złej kondycji psychicznej, ponieważ leczenie miejscowe nie przynosi poprawy? Wtedy konieczne jest leczenie ogólne obejmujące leki immunosupresyjne (metotreksat, cyklosporyna A, retinoidy, leki biologiczne). Tego typu farmakoterapia jest jednak dużym obciążeniem dla organizmu. Pomocniczo wprowadza się niekiedy fototerapię oraz psychoterapię, jako że stres pogłębia objawy choroby.
Przebieg łuszczycy
Łuszczycę rozpoznaje się na podstawie obecności charakterystycznych zmian skórnych w typowych lokalizacjach (kolana, łokcie, owłosiona skóra głowy). W sytuacjach wątpliwych lekarz może zalecić wykonanie biopsji i ocenę histopatologiczną wycinka.
Ta choroba skóry przebiega z okresami zaostrzeń objawów i remisji, czyli ustępowania symptomów. Niekiedy okres bez objawów choroby może trwać nawet kilka lat. Odpowiednia pielęgnacja skóry osoby chorej na łuszczycę jest podstawą leczenia choroby i zapobiega powstawaniu nowych wykwitów skórnych. Należy pamiętać także, aby unikać silnego stresu, urazów, infekcji czy rozwoju procesów zapalnych np. próchnicy, gdyż są to czynniki wyzwalające zmiany.
Łuszczyca w ciąży
Przebieg łuszczycy u kobiet w ciąży może być mocno zróżnicowany. Według dostępnych danych w literaturze medycznej szacuje się, że u około 30–40% kobiet będących w ciąży dochodzi do złagodzenia objawów choroby, a u około 20% ciężarnych obserwuje się nasilenie objawów. U pozostałych 40–50% kobiet w ciąży zmiany przebiegają bez zmian ich charakteru i nasilenia. Za czynniki sprzyjające łagodzeniu objawów łuszczycy u kobiet w ciąży uznaje się wzrost stężenia estrogenu i progesteronu oraz zmniejszenie odpowiedzi odpornościowej organizmu.
Należy też pamiętać, że ciąża jest przeciwwskazaniem do niektórych leków standardowo stosowanych w leczeniu łuszczycy (m.in. przeciwwskazane są retinoidy, metotreksat oraz tazaroten). Pozostałe leki (cygnolina, dziegcie, kortykosteroidy, takrolimus, pimekrolimus i cyklosporyna) powinny być stosowane pod ścisłym nadzorem lekarza.
Łuszczyca a inne choroby
Obecny w organizmie stan zapalny, który towarzyszy łuszczycy, może prowadzić do zmian w układzie sercowo-naczyniowym, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy, zaburzeń metabolicznych, niealkoholowego stłuszczenia wątroby i wielu innych chorób współistniejących. Osoby z łuszczycą często cierpią też na depresję, która nasilana jest brakiem akceptacji objawów choroby.
