U nas zapłacisz kartą
Przyczyny powstawania łuszczycy - Wnikliwe zrozumienie natury tego schorzenia
Co to jest łuszczyca?
Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną skóry o podłożu autoimmunologicznym. W jej przebiegu występują okresy remisji i zaostrzeń. Co ważne nie można się nią zarazić. Wywołuje ona powstawanie mało estetycznych zmian skórnych o charakterze rumianych grudek pokrytych srebrną łuską. U ich podłoża leżą nadmierne podziały komórek naskórka oraz zaburzenia w procesie ich złuszczania. Choroba ta współistnieje z szeregiem zaburzeń ogólnoustrojowych, m.in. cukrzycą, nadciśnieniem tętniczym, chorobą reumatoidalną i stłuszczeniem wątroby.
Pacjenci z łuszczycą mają mocno utrudnione funkcjonowanie w społeczeństwie. Wiele codziennych czynności staje się dla nich problemem. Aktywności takie jak basen czy sauna są poza zasięgiem w okresie nasilenia objawów. Łuszczyca skóry wiąże się również z zaburzeniami w sferze seksualnej oraz obniżeniem nastroju prowadzącym nawet do depresji.
Czy można wyleczyć łuszczycę?
Codzienne życie z łuszczycą wymaga od chorego systematyczności i ogromnej ilości wyrzeczeń. Szczególnie w przypadku poważniejszych postaci choroby. Codzienna pielęgnacja skóry i stosowanie specjalistycznych preparatów do smarowania i do kąpieli, np. Mediderm pozwalają załagodzić dokuczliwe objawy.
Niestety mało estetyczne zmiany skórne to nic w porównaniu z uciążliwym pieczeniem oraz swędzeniem, które towarzyszą łuszczycy. Leczenie jest równie ważne jak codzienna pielęgnacja i nawilżanie skóry, ponieważ wydłuża czas pomiędzy kolejnymi nawrotami choroby. Niestety łuszczyca jest nieuleczalna i chory musi nauczyć się z nią żyć. Kiedy przychodzą okresy remisji choroby warto utrzymać ten stan jak najdłużej. Dlatego trzeba dbać o odpowiednią dietę, ograniczać używki i unikać stresu. Zwalczanie czynników potęgujących objawy choroby pozwoli ograniczyć jej rozwój.
- Owczarczyk-Saczonek A., Placek W., Łuszczyca jako choroba autoimmunologiczna, Przegl. Dermatol 2014, 101, 278–287DOI: 10.5114/dr.2014.45121.
- Romańska-Gocka K., Farmakoterapia Łuszczycy, Terapia i leki, Tom 65, nr 9, 2009, s: 647-654.
Rodzaje łuszczycy
Zróżnicowane objawy oraz charakter choroby decydują o tym, że można wyróżnić kilka rodzajów łuszczycy.
- Łuszczyca plackowata – dotyczy niemal 90% przypadków. Zmiany pokryte srebrną łuską przybierają okrągły lub owalny kształt. Są wypukłe i najczęściej umiejscawiają się na ramionach, nogach, kolanach, łokciach, plecach i głowie. Obszary zmienione chorobową są wyraźnie oddzielone od zdrowej skóry.
- Łuszczyca krostkowa – ogniska zapalne powodują zaczerwienienie skóry i pojawienie się grudek z ropna wydzieliną. Najczęściej zajęte są dłonie i stopy. Kiedy jednak dochodzi do rozprzestrzenienia się choroby na większy obszar pojawiają się objawy dodatkowe jak zmęczenie, gorączka, dreszcze, świąd i utrata apetytu.
- Łuszczyca wysiękowa – umiejscawia się najczęściej w fałdach skórnych.
- Łuszczyca kropelkowa – zmiany na skórze przybierają formę niewielkich punktów w kształcie kropelek. Pojawiają się one na czubku głowy, kończynach i tułowiu.
- Łuszczyca odwrócona – umiejscawia się na zgięciach i fałdach.
- Erytrodermia łuszczycowa – najcięższa postać łuszczycy wymagająca hospitalizacji. Powstaje w wyniku np. oparzeń słonecznych.
- Łuszczyca stawowa – rozwija się po kilku latach od pojawienia się pierwszych objawów łuszczycy na skórze. Wymaga konsultacji reumatologicznej, ponieważ może prowadzić do kalectwa. Wywołuje przewlekłe stany zapalne stawów i przylegających do nich struktur. Najczęściej obejmuje paliczki, stawy krzyżowo-biodrowe, nadgarstkowe i skokowe. Powoduje ból, sztywność i ograniczenie ruchomości w ich obrębie.
- Łuszczyca skóry głowy – może występować samodzielnie. Oprócz intensywnego łuszczenia się naskórka pojawia się uciążliwy świąd.
- Łuszczyca paznokci – najczęściej towarzyszy zmianom skórnym bądź stawowym. Pojawiające się wgłębienia w płytce paznokciowej często wyprzedzają inne symptomy choroby.