U nas zapłacisz kartą
Luszczyca paznokci a stawy - Wpływ na zdrowie i życie codzienne
Łuszczyca paznokci - leczenie
Leczenie łuszczycy paznokci jest bardzo skomplikowane. Z niewielkim skutkiem stosowane są miejscowo kortykosteroidy, 5-fluorouracyl, antralina, retinoidy (tazaroten) oraz pochodna witaminy 03 (kalcipotriol).Leczenie ogólne metotreksatem, retinoidami (acitretina) oraz lekami immunosupresyjnymi (cyklosporyna) pacjentów z uogólnioną łuszczycą poprawia także zmiany miejscowe w obrębie płytek paznokciowych.
Również fototerapia metodą PUVA wpływa korzystnie na płytki paznokciowe w przebiegu łuszczycy. Jak dotąd nie ustalono jednak optymalnej terapii dla zmian płytek paznokciowych w łuszczycy pospolitej. Nadzieje wiążee się z nowymi lekami biologicznymi. Pierwsze doniesienia wskazują na korzystne działanie infliximabu na łuszczycę paznokci, jednak osiągnięcie dobrego efektu wymaga długiego leczenia.
Leczenie łuszczycy paznokci. Dieta przy łuszczycy paznokci
Czy istnieje lek pomocny w leczeniu łuszczycy paznokci? Czy dieta ma wpływ na stan skóry w łuszczycy?
dr n. med. Elżbieta Szymańska, dermatolog: Leczenie łuszczycy paznokci jest bardzo trudne. Metoda leczenia zależy od zaawansowania zmian. Najlepiej zmiany ustępują przy terapii ogólnej tabletkami, jednakże trzeba pamiętać o możliwości objawów ubocznych po tych lekach i konieczności monitorowania terapii przez lekarza. Można spróbować stosować także leki zewnętrzne, np. steroidy lub pochodne witaminy D3, lecz oczekiwany w tych przypadkach efekt jest słabszy.
Łuszczyca paznokci – przyczyny, objawy, leczenie
Łuszczyca jest przewlekłą zapalną chorobą skóry, przebiegającą z okresami remisji i zaostrzeń, na którą w Polsce choruje prawie milion osób. Choroba najczęściej występuje u rasy białej i w umiarkowanej strefie klimatycznej. Pierwsze objawy łuszczycy mogą wystąpić w dowolnym wieku, jednak zwykle pojawiają się we wczesnym okresie dorosłego życia lub później, około 50–60 roku życia. Łuszczyca charakteryzuje się występowaniem zmian chorobowych zarówno na skórze gładkiej, jak i na owłosionej skórze głowy, a także zmianami w obrębie płytek paznokciowych dłoni i stóp. W cięższych postaciach łuszczyca może również zająć stawy. Zmianom paznokciowym z reguły towarzyszą zmiany w obrębie skóry, chociaż zdarza się, że zmiany chorobowe obejmujące aparat paznokciowy wyprzedzają pojawienie się zmian skórnych nawet o dziesiątki lat.
To, skąd się bierze łuszczyca, nie jest do końca jasne. Teorii jest wiele, ale żadna nie została potwierdzona w 100% badaniami naukowymi. Niewątpliwie na rozwój choroby wpływ mają następujące czynniki: podłoże genetyczne, zaburzenia w obrębie układu odpornościowego, tzw. czynniki środowiskowe (m.in. urazy, szczepienia, leki, alkohol, infekcje, ciąża, stres, tatuaże). Z molekularnego punktu widzenia przyjmuje się, że w komórkach zachodzą przyspieszone podziały komórek naskórka (warstwa skóry znajdująca się najbardziej zewnętrznie) oraz zaburzenia procesu złuszczania.
W prawidłowo funkcjonującej skórze proces przemiany (rozwoju, dojrzewania i obumierania) komórek trwa 26–28 dni. W łuszczycy układ odpornościowy wcześniej wysyła sygnały, które powodują skrócenie tego procesu do ok. 4 dni. Nowe komórki dojrzewają zbyt szybko, a stare nie nadążają się złuszczać. Dlatego właśnie naskórek osób chorych staje się znacznie grubszy niż u osób zdrowych. Na ciele tworzy się warstwa martwych komórek w postaci twardych łusek. Zmiany paznokciowe w łuszczycy są charakterystyczne i dlatego stanowią ważny element w diagnostyce choroby.
Odmiany łuszczycy: zwyczajna, krostkowa, stawowa
Łuszczyca jest najczęściej rozpoznawaną chorobą dermatologiczną. Jej rodzaje różnią się wyglądem, lokalizacją, intensywnością zabarwienia wykwitów, charakterem łuski.
Łuszczyca zwyczajna (plackowata) występuje najczęściej (dotyczy nawet 90% chorych). Typowe dla niej zmiany są wypukłe, okrągłe lub owalne, pokryte łuską, wyraźnie oddzielone od zdrowej skóry, zlokalizowane na nogach, ramionach, kolanach i łokciach, plecach, głowie, rzadziej na twarzy, dłoniach, stopach, czy brzuchu.
Fot. 2. Łuszczyca skóry łokci
Łuszczyca krostkowa – zajęta zmianami skóra jest czerwona, opuchnięta i pokryta krostami z wydzieliną ropną. Ten rodzaj łuszczycy występuje w dwóch postaciach: uogólnionej (jest to jedna z najcięższych postaci łuszczycy) i miejscowej (na dłoniach i stopach).
Łuszczyca stawowa, czyli łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) – manifestuje się przewlekłym zapaleniem stawów z łuszczycą lub bez łuszczycy skóry. Może występować tylko w jednej lokalizacji lub zajmować wiele stawów. Najbardziej powszechną postacią jest łuszczycowe zapalenie stawów obejmujące dystalne stawy międzypaliczkowe, często występują też zmiany łuszczycowe w obrębie paznokci. Choroba ma na ogół łagodny przebieg, w rzadkich przypadkach ciężkiej postaci może prowadzić do zniszczenia stawów i niesprawności.
Łuszczyca paznokci może współistnieć ze zmianami skórnymi lub stanowić jedyny objaw choroby. Jej objawem jest naparstkowanie – w płytce paznokciowej powstają punktowe wgłębienia ułożone liniowo lub przypadkowo. W wyniku zajęcia łożyska widoczne jest żółtawe przebarwienie wyglądające jak kropla oleju po płytką paznokcia. W zaawansowanych postaciach dochodzi do oddzielenia płytek paznokciowych (onycholizy), paznokcie są zgrubiałe, matowe, białawożółte, kruche i poprzecinane poprzecznymi bruzdami. W ciężkich postaciach płytki oddzielają się całkowicie.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie łuszczycowego zapalenia stawów?
Łuszczycowe zapalenie stawów jest chorobą przewlekłą i trudno mówić o możliwości jej wyleczenia. Dość często ma ona jednak stosunkowo łagodny charakter, z długimi okresami wyciszenia objawów (tzw. remisji). Niestety u części pacjentów (ok. 5%) choroba ma przebieg agresywny i prowadzi do dużych deformacji stawów oraz niesprawności. Chorzy z ciężką postacią łuszczycowego zapalenia stawów żyją kilka lat krócej w porównaniu z populacją ogólną. Dostępne metody leczenia coraz częściej pozwalają na uzyskanie remisji i normalne funkcjonowanie.
Konieczna jest stała kontrola reumatologiczna. Często pacjenci znajdują się również pod stałą opieką dermatologa i okulisty (w przypadku nawracającego zapalenia błony naczyniowej oka). Na początku choroby oraz w okresie zaostrzeń konieczne są częste wizyty u lekarza, aby ustalić odpowiednie dawki leków i uzyskać remisję. W stabilnym okresie wizyty mogą być rzadsze (z reguły co 6–12 miesięcy).
Badania laboratoryjne wykonuje się w celu oceny aktywności stanu zapalnego, funkcjonowania narządów wewnętrznych i monitorowania działań niepożądanych stosowanych leków. Wskazana jest również kontrola kardiologiczna oraz ocena ryzyka sercowo-naczyniowego, m.in. regularna kontrola ciśnienia tętniczego, a także badania w kierunku cukrzycy i zaburzeń lipidowych (zwykle raz w roku). Trzeba również pamiętać o odpowiednio wczesnym zapobieganiu osteoporozie i jej leczeniu, aby zmniejszyć ryzyko złamań kości.
