U nas zapłacisz kartą
Lśniący światło słoneczne - Twarzą w twarz z łuszczycą plackowatą
Badanie lekarskie
Badanie fizykalne obejmuje głównie wzrokową i ręczną kontrolę zmian skórnych. Celem egzaminu jest ustalenie, czy fizyczne cechy Twojego stanu są zgodne z łuszczycą. Pracownik służby zdrowia zbada twoją skórę gołym okiem lub dermatoskopem, regulowaną lupą ze źródłem światła.
Oprócz skóry, Twój lekarz może chcieć sprawdzić stan Twoich paznokci i sprawdzić, czy odczuwasz ból lub stan zapalny w dłoniach, nadgarstkach, łokciach, nadgarstkach, kolanach, kostkach i małych stawach stóp. Można również przeprowadzić badanie oczu, aby sprawdzić, czy dotyczy to powiek, spojówki lub rogówki.
Historia medyczna
Wywiad medyczny jest ważną częścią procesu diagnostycznego. Umieszcza w kontekście indywidualne ryzyko łuszczycy plackowatej i pomaga zidentyfikować stany, które mogą współwystępować z chorobą. Podczas zbierania historii medycznej podczas wizyty, Twój lekarz będzie chciał wiedzieć o:
- Twoja rodzinna historia chorób autoimmunologicznych i skórnych, zwłaszcza że łuszczyca występuje rodzinnie
- Wszelkie niedawne infekcje lub szczepienia, które mogą wyjaśnić Twoje objawy
- Twoja historia alergii
Twój lekarz będzie również chciał wiedzieć o wszelkich środkach do mycia skóry, detergentach lub chemikaliach, na które mogłeś być narażony, oraz o tym, czy masz uporczywy lub nasilający się ból stawów.
Jak diagnozowana jest łuszczyca plackowata
Rozpoznanie łuszczycy plackowatej jest stosunkowo proste, ale zazwyczaj wymaga specjalistycznej wiedzy medycznej, aby odróżnić ją od podobnych schorzeń skóry. Łuszczyca plackowata, zdecydowanie najczęstsza postać choroby łuszczycowej, charakteryzuje się pojawieniem się wypukłych, łuszczących się, białych plam zwanych płytkami. Dermatolodzy zazwyczaj są w stanie zdiagnozować łuszczycę na podstawie przeglądu objawów i historii choroby.
Jednak zdarzają się sytuacje, w których mogą być potrzebne dodatkowe testy. Może to obejmować biopsję skóry w celu znalezienia pod mikroskopem wyraźnych objawów choroby. Diagnostyka różnicowa może być zastosowana w celu wykluczenia innych stanów przypominających łuszczycę plackowatą, w tym innych mniej powszechnych postaci łuszczycy.
Jak diagnozuje się łuszczycę?
Łuszczycę można rozpoznać po specyficznych zmianach skórnych wynikających z nadmiernego rogowacenia naskórka. Za proces ten odpowiada dermatolog, który diagnozuje chorobę na podstawie badania klinicznego, po stwierdzeniu wykwitów i ognisk charakterystycznych dla łuszczycy w typowej dla nich lokalizacji. W wybranych przypadkach niezbędne może również okazać się wykonanie badania dermatoskopowego – dzięki niemu specjalista może obejrzeć zmiany skórne w powiększeniu i z odpowiednim oświetleniem, co pozwala mu na dostrzeżenie głębszych struktur danej zmiany. Diagnostyce łuszczycy służy również biopsja fragmentu pokrytego zmianą i przekazanie materiału do oceny histopatologicznej. Kluczowe znaczenie ma jednak rodzaj obserwowanych zmian: w przypadku podejrzenia łuszczycy stawowej przydatne może być badanie rentgenowskie stawów.
Wybrane metody diagnostyczne:
- standardowa ocena zmian skórnych,
- badania laboratoryjne, m.in. morfologia krwi,
- badanie histopatologiczne wycinka skóry,
- dermoskopia,
- badanie rentgenowskie stawów,
- ultrasonografia (USG),
- badania genetyczne,
- testy alergiczne.
Pamiętaj: łuszczycę diagnozuje się przede wszystkim na podstawie objawów klinicznych. Nie istnieją badania krwi specyficzne dla tej choroby.
Łuszczyca – przyczyny, objawy, leczenie
Łuszczyca jest niezakaźną, przewlekłą, ogólnoustrojową chorobą zapalną, która charakteryzuje się specyficznymi zmianami skórnymi wynikającymi z nadmiernego rogowacenia naskórka.
Dotyczy około 2% populacji w Europie i Stanach Zjednoczonych, w Azji i Afryce występuje rzadziej. Częstość występowania łuszczycy w populacji polskiej określa się na ok. 3%.
- genetyczne – m.in. polimorfizm genu HLA-Cw6
- immunologiczne – zaburzenia funkcjonowania zlokalizowanych w naskórku komórek Langerhansa oraz mechanizmy zależne od limfocytów T, zwłaszcza subpopulacji Th1 i Th17
- środowiskowe – infekcje, niektóre leki (m.in. przeciwmalaryczne, beta-blokery, cymetydyna, niesteroidowe leki przeciwzapalne), stres, palenie tytoniu, picie alkoholu, ciąża i poród, menopauza.
- typ I wykazuje silny związek z predyspozycją genetyczną, rozpoczyna się zwykle przed 40. rokiem życia, często w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym, cechuje go cięższy przebieg w porównaniu z typem II, trudniej reaguje na leczenie
- typ II to tzw. łuszczyca dorosłych, zaczyna się zazwyczaj między 50. a 70. rokiem życia.
Dziedziczenie łuszczycy ma charakter wielogenowy. Ryzyko zachorowania na łuszczycę dziecka zdrowych rodziców wynosi 1–2%, gdy na łuszczycę choruje jedno z rodziców wzrasta do 10–20%, przy obojgu rodzicach chorych na łuszczycę sięga 50–70%.
Jakie są domowe sposoby leczenia łuszczycy?
Kluczowa jest prawidłowa pielęgnacja ciała za pomocą dermokosmetyków. Zaleca się stosowanie emolientów, szamponów, płynów zawierających dziegieć, czy siarkę oraz preparatów o działaniu keratolitycznym (złuszczają zrogowaciały naskórek).
- ogniska zapalne – np. zapalenie zatok, gardła, próchnica
- infekcje
- palenie tytoniu
- wybrane leki – np. glikokortykosteroidy podawane doustnie.
Aby zapobiec suchości skóry, wskazane jest stosowanie odpowiednich emolientów.
Zapamiętaj
- Łuszczyca jest przewlekłą, nawracającą chorobą, na którą choruje około 2% populacji. W jej rozwoju odgrywają rolę czynniki genetyczne i immunologiczne.
- Łuszczyca nie jest zakaźna.
- Do istotnych środowiskowych czynników wyzwalających łuszczycę należą m.in.: infekcje, niektóre leki, stres, palenie tytoniu, alkohol.
- Łuszczycę rozpoznaje się przede wszystkim na podstawie objawów klinicznych (nie istnieją badania krwi specyficzne dla tej choroby).
- Większość pacjentów z łuszczycą o nasileniu łagodnym do średniego można leczyć jedynie preparatami o działaniu miejscowym.
- U części pacjentów łuszczyca wymaga leczenia ogólnego.
Łuszczyca w pytaniach i odpowiedziach
Zobacz także
Łuszczycowe zapalenie stawów Łuszczycowe zapalenie stawów to przewlekła zapalna choroba narządu ruchu. Objawy łuszczycowego zapalenia stawów są bardzo różnorodne - m.in. ból i obrzęk stawów, palce kiełbaskowate, ból przyczepów ścięgnistych, ból kręgosłupa i krzyża. ŁZS najczęściej rozwija się po wystąpieniu łuszczycy skóry. Oprócz zajęcia narządu ruchu i skóry, choroba może dotyczyć też innych narządów i powodować przyspieszony rozwój miażdżycy.