U nas zapłacisz kartą
Lecznicze podejście do łuszczycy pod okiem specjalistów
Przyczyny łuszczycy
Typowe zmiany łuszczycowe mogą pojawić się na skórze osoby w każdym wieku, zdarza się, że to specyficzne zapalenie skóry rozpoznaje się już u niemowląt. Najczęściej jednak pierwsze objawy łuszczycy pojawiają się pomiędzy 20. a 40. rokiem życia (jest to tzw. I typ łuszczycy). II typ łuszczycy dotyczy osób po ukończeniu 50. roku życia.
Łuszczyca należy do grupy chorób o podłożu autoimmunologicznym i charakteryzuje się uogólnionym procesem zapalnym. Ważną rolę w rozwoju łuszczycy odgrywają czynniki genetyczne oraz bodźce środowiskowe takie jak stres, uraz, infekcje bakteryjne lub grzybicze.
Łuszczyca a dziedziczenie
Łuszczyca jest chorobą dziedziczną, co potwierdza fakt, że jeśli u obojga rodziców rozpoznano łuszczycę, prawdopodobieństwo rozwoju choroby u ich dziecka wynosi około 70%. W przypadku tylko jednego rodzica z łuszczycą dziecko ma około 20% szans, że rozwiną się u niego objawy łuszczycy. Niekiedy dochodzi do przeskoku jednego pokolenia, tzn. zostaje ominięte pierwsze pokolenie, a symptomy łuszczycy rozwijają się w kolejnym (wnuki). Łuszczyca może pojawić się także u osób bez obciążonego wywiadu rodzinnego, gdyż mogą zajść świeże mutacje.
Łuszczyca typu I, czyli objawiająca się pomiędzy 20-40. rokiem życia, dziedziczy się autosomalnie dominująco.
Czy łuszczyca jest zaraźliwa?
Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, zatem nie można się nią zarazić nawet w wyniku bezpośredniego kontaktu z osobą mającą objawy choroby.
Domowe sposoby na łuszczycę
Żadne domowe sposoby nie zastąpią leczenia zaawansowanej łuszczycy. Mogą jednak złagodzić jej objawy i wesprzeć leczenie innymi metodami. Jak już wyżej zostało wspomniane, osoby chore na łuszczycę powinny unikać czynników, które mogą powodować zaostrzanie się zmian skórnych (stres, infekcje, urazy, palenie tytoniu, picie alkoholu), a podstawą leczenia tej choroby jest prawidłowa pielęgnacja skóry. Dlatego też należy używać kosmetyków przeznaczonych do skóry ze zmianami łuszczycowymi oraz regularnie stosować emolienty.
Kąpiel osób cierpiących na łuszczycę powinna być krótka, w wodzie o temperaturze około 30–36℃. Należy unikać stosowania szorstkich gąbek, które mogą powodować uszkodzenia skóry i wysiew nowych wykwitów. Po zakończeniu kąpieli należy dokładnie opłukać ciało wodą oraz osuszyć miękkim ręcznikiem, unikając pocierania skóry.
Do czesania włosów zaleca się używanie szczotek z naturalnym włosiem, gdyż plastikowe szczotki mogą uszkadzać skórę głowy. Należy unikać używania lokówek oraz suszyć włosy przy użyciu niskiej temperatury.
Co to jest łuszczyca?
Jest to jedna z najczęstszych chorób skóry – szacuje się, że cierpi na nią około 2-4% populacji. Jest chorobą zapalną i przewlekłą, charakteryzuje się okresami remisji i nawrotów. Może objąć skórę gładką, jak i paznokcie, stawy czy owłosioną skórę głowy.
Wyróżniamy jej dwa typy:
- Typ I (dziedziczny): zwykle rozpoczyna się przed 40. rokiem życia i jest związany z dziedziczeniem autosomalnym dominującym, zwykle jest odporniejsza na leczenie i częściej nawraca niż typ II,
- Typ II: zaczyna się najczęściej między 50. a 70. rokiem życia.
W Polsce na łuszczycę choruje około 1 miliona osób, w populacji światowej – 2%, przy czym w Europie oraz w Stanach Zjednoczonych zachorowań jest więcej (około 1-5% populacji) niż np. w krajach azjatyckich
– wyjaśnia lek. med. Anna Bachleda-Curuś specjalista dermatolog-wenerolog, lekarz medycyny estetycznej z krakowskiego SCM estetic.
Z racji tego, że jest to choroba, którą przy dużym zaawansowaniu trudno ukryć, wiele osób zastanawia się, czy łuszczyca jest zaraźliwa. Odpowiedź na to pytanie jest prosta: nie. Łuszczyca to bowiem choroba najczęściej o podłożu genetycznym lub immunologicznym. Nic nam więc nie grozi, jeśli podajemy chorującej na nią osobie rękę, jemy tymi samymi sztućcami czy śpimy razem w łóżku.
Przyczyny łuszczycy to m.in.: dziedziczenie, zaburzenia układu immunologicznego, zakażenie drobnoustrojami, nadwaga, palenie papierosów, stres, ciąża, uszkodzenia skóry, alkohol czy niektóre leki.
Łuszczycę diagnozuje się na podstawie: danych z wywiadu z pacjentem, obrazu klinicznego choroby, niekiedy wyników badań laboratoryjnych (łuszczyca jest ogólnoustrojową chorobą zapalną) oraz badania potwierdzającego, czyli wyniku badania histopatologicznego wycinka skóry
– mówi lek. med. Anna Bachleda-Curuś.
Spis treści:
- Co warto wiedzieć o łuszczycy?
- Problemy osób z łuszczycą
- Krótka historia choroby
- Przyczyny łuszczycy
- Łuszczyca – odmiany
- Objawy łuszczycy
- Kto choruje na łuszczycę?
- Łuszczycowe zapalenie stawów
- Diagnozowanie i leczenie łuszczycy
- Rady dla chorych na łuszczycę
Łuszczyca (łac. psoriasis) to przewlekła, nawracająca choroba układowa o podłożu autoimmunologicznym. Pojawia się u osób w każdym wieku, w jednakowym stopniu dotyka kobiety i mężczyzn. Może mieć różne nasilenie i nie zawsze tak samo reaguje na leczenie. W Polsce choruje na nią już około miliona osób. W przeciwieństwie do innych chorób układowych, np. cukrzycy, widoczna jest niestety gołym okiem, jej objawy manifestują się bowiem przede wszystkim na skórze.
Jak ją leczyć?
W większości przypadków stosuje się leczenie miejscowe. W bardziej zaawansowanych przypadkach zaś stosuje się terapię skojarzoną.
Leczenie zewnętrzne wykwitów skórnych
W łuszczycy na powierzchni skóry pojawiają się łuski i zrogowaciały naskórek. Do usuwania łusek najczęściej używane są: 5-10% kwas salicylowy oraz maści mocznikowe i solankowe. Jeśli okażą się one nieskuteczne, stosuje się dziegcie. Można je znaleźć w takich preparatach jak: Psorisan, Linola D, Pixolerm, Cocois, Poloris. Skuteczna jest też antralina i cygnolina.
Czasami w leczeniu zmian skórnych dołącza się kortykosteroidy i retinoidy. Przy stosowaniu sterydów w maściach trzeba szczególnie uważać i używać ich tylko na niewielkie obszary i ograniczone ogniska. Jeśli leczenie wcześniej wymienionymi lekami przynosi słabe efekty, dodawane są pochodne witaminy D.
Leczenie zmian obecnych na owłosionej skórze głowy wymaga wcześniejszego umycia włosów. Dopiero wtedy można zastosować maść z kwasem salicylowym 5-10%.
fot. Adobe Stock
Leczenie doustne
Gdy zmiany zajmują duże obszary skóry lub istniejące wypryski nie poddają się leczeniu zewnętrznemu, trzeba wprowadzić leczenie doustne. W tym celu używa się retinoidów, metrotreksatu, hydroksymocznika, cyklosporyny A oraz kwasu fumarowego.
Czasami skuteczne są antybiotyki. Drogim, ale skutecznym leczeniem jest też terapia przy użyciu leków biologicznych.
Wybór terapii uzależniony jest od stopnia zaawansowania choroby, czasu jej trwania i dotychczasowego sposobu leczenia. Inaczej leczone są zmiany świeże, inaczej stare, oporne na wcześniej zastosowane leki. Łuszczyca jest aktywowana czynnikami zewnętrznymi, takimi jak stres czy stan zapalny organizmu, więc ich zmniejszenie lub usunięcie przyśpiesza leczenie choroby.
