U nas zapłacisz kartą
Zdjęcia łuszczycy u niemowląt - Objawy i Rozpoznanie
Objawy łuszczycy skóry głowy
Łuszczyca występuje w kilku odmianach i w każdej z nich może dawać inne objawy.
- zmiany najczęściej pojawiają się na czole, z tyłu szyi lub za uszami
- tendencja do umiejscowienia zmian na linii owłosienia
- wykwit pierwotny to czerwono – brunatna grudka
- zmiany na skórze głowy mają charakter dobrze odgraniczonych zlewnych ognisk zapalnych, rumieniowo – naciekowych, praktycznie zawsze pokrytych srebrzystą łuską
- towarzyszy suchość skóry, świąd
- może dojść do czasowej utraty włosów, bez bliznowacenia (łysienie bliznowaciejące jedynie w ciężkich postaciach jak np. krostkowej)
- nie towarzyszą zmian struktury włosa
- przebieg schorzenia przewlekły, cechuje się okresami zaostrzeń i stabilności
- na paznokciach łuszczyca może powodować podpaznokciowe rogowacenie, zgrubienie, zmatowienie, kruchość, naparastkowe wgłębienia, charakterystyczna jest żółta prześwitująca plama pod płytką paznokciową
- objaw Koebnera – występuje w aktywnej fazie choroby – w miejscu zadrapania pojawiają się nowe zmiany łuszczycowe
- odmiana krostkowa – drobne zmiany krostkowe pokryte srebrzystą łuską, w okresie remisji zmiany wyglądają jak w zwykłej łuszczycy, w aktywnej fazie choroby wykwity krostkowe mogą się zlewać, a naskórek może ulegać spełzaniu
- zmiany mogą pojawić się również w okolicy kolan, łokci, dolnej części pleców i pośladków, na dłoniach i stopach, mogą pojawiać się na całym ciele
- łuszczyca stawowa (typu dystalnego, zniekształcającego, reumatoidalnego) – jest bardzo niebezpieczna ponieważ może prowadzić do inwalidztwa – w tej odmianie choroby dochodzi do zajęcia stawów
Objawy łuszczycy u dzieci
Pierwsze zmiany skórne u niemowląt mogą pojawić się w okolicach pieluszkowych, obejmując fałdy pachwinowe, narządy płciowe i skórę między pośladkami. Często przybierają niespecyficzną formę sączących się plam rumieniowo-obrzękowych. Ze względu na lokalizację tych zmian i brak typowych łusek na powierzchni wykwitów, początkowo choroba może zostać błędnie zdiagnozowana w kierunku pieluszkowego zapalenia skóry. Niekiedy do dalszej diagnostyki skłania dopiero brak skuteczności standardowego leczenia.
U niemowląt może także wystąpić tzw. łuszczyca odwrócona , w której zmiany lokalizują się na wewnętrznej stronie zgięć kolanowych i łokciowych, w pachwinach, pachach i w okolicy pępka.
U starszych dzieci i nastolatków występuje łuszczyca plackowata, której objawy przypominają przebieg choroby u dorosłych. Zmiany skórne pokryte są wtedy blaszką łuszczycową, która po zdrapaniu odsłania błyszczącą powierzchnię skóry (tzw. objaw świecy stearynowej) . Jeśli natomiast dziecko zadrapie skórę dotychczas nieobjętą procesem chorobowym, w ciągu 8-14 dni w miejscu tym pojawią się typowe zmiany łuszczycowe (objaw K ö bnera).
Leczenie łuszczycy skóry głowy
Łuszczyca jest z pewnością chorobą o podłożu wielokierunkowym. To jedna z najczęstszych genetycznie uwarunkowanych chorób o charakterze zapalno– proliferacyjnym i przewlekłym, nawrotowym przebiegu. Cierpi na nią około 2 – 3% Europejczyków dorosłych i około 1% dzieci. Cechuje się zwiększoną proliferacją naskórka, klinicznie objawia się typowymi grudkami i blaszkami pokrytymi srebrzystobiałą łuską, które ustępują bez pozostawienia blizn. Obraz i nasilenie zmian jest różne – od pojedynczych ognisk w poszczególnych okolicach do zajęcia całej skóry oraz stawów podczas tych najcięższych przypadków.
Łuszczyca skóry głowy prócz podłoża genetycznego, bardzo często jest wynikiem osłabienia układu odpornościowego pod wpływem życiowej traumy czy przewlekłego stresu. Bywają okresy, gdy objawy są znacznie łagodniejsze, często jednak przechodzą do reemisji i choroba znacznie się zaostrza.
Metody leczenia
Podstawą w terapii jest działanie objawowe, ponieważ jest to choroba przewlekła i nawrotowa. Jak leczyć łuszczycę skóry
głowy?
Wszystkie czynności będą opierały się na łagodnym i zarazem skutecznym usunięciem łuski. Łuszczyca skóry głowy nie lubi agresywnego działania, agresywnych składników aktywnych, dlatego receptury preparatów trychologicznych stworzone zostały z najwyższym poszanowaniem potrzeb skóry łuszczycowej.
Leczenie łuszczycy ma na celu:
- przerwanie cyklu, który powoduje zwiększone wytwarzania komórek skóry, zmniejszając w ten sposób stan zapalny
i nagromadzanie zrogowaciałej warstwy. - usunięcie łuski i wygładzenie skóry, co jest szczególnie istotne w terapiach miejscowych
- przywrócenie właściwego poziomu nawilżenia skóry przez odbudowę płaszcza hydrolipidowego.
Leczenie łuszczycy skóry głowy w dużej mierze opiera się na likwidacji ognisk chorobowych specjalnie przystosowanymi do tego preparatami o różnej konsystencji w zależności od obrazu klinicznego i nasilenia zmian.
Leczenie łuszczycy u dzieci – jak powinno przebiegać?
Celem terapii w łuszczycy jest zredukowanie objawów, wydłużenie czasu remisji choroby oraz zapobieganie jej powikłaniom. Całkowite wyleczenie łuszczycy nie jest obecnie możliwe. Leczenie dobiera się indywidualnie dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę typ schorzenia, stopień nasilenia zmian łuszczycowych i choroby współistniejące.
W zależności od ciężkości przebiegu choroby wdraża się:
- leczenie miejscowe – ma zastosowanie głównie w łagodnych postaciach choroby, gdy zmiany skórne obejmują mniej niż 25% powierzchni skóry,
- leczenie skojarzone – czyli połączenie leczenia miejscowego z podawaniem leków działających ogólnoustrojowo, taka terapia jest koniecznością u chorych z ciężką postacią łuszczycy.
Leki, które znalazły zastosowanie w leczeniu łuszczycy:
- Glikokortykosteroidy (np. hydrokortyzon, prednizolon, mometazon) – są lekami pierwszego rzutu w leczeniu miejscowym łuszczycy. Różne substancje z tej grupy wykazują zróżnicowaną siłę działania, dlatego lekarz dobiera odpowiedni preparat indywidualnie. Sterydy wykazują działanie przeciwzapalne, przeciwalergiczne, immunomodulujące i antyproliferacyjne. Często występują w postaci preparatów łączonych z substancjami antyseptycznymi lub antybiotykami. Obecnie nie zaleca się doustnego stosowania sterydów w leczeniu łuszczycy.
- Retinoidy – czyli witamina A i jej pochodne (np. izotretynoina). Działają przeciwzapalnie i normalizują proces podziału komórkowego, zmniejszając rogowacenie naskórka. Leki te występują w postaci doustnych kapsułek oraz żelu do smarowania skóry.
- Analogi witaminy D (kalcypotriol i takalcytol) – normalizują różnicowanie keratynocytów, hamując nadmierną proliferację komórek. Są stosowane zewnętrznie w postaci roztworów, maści i kremów. Takalcytol jest skuteczny w leczeniu łuszczycy paznokci.
- Środki redukujące (ditranol i dziegcie) – działają na zasadzie zwalniania tempa procesów metabolicznych poprzez zmniejszenie dostępności tlenu. Dzięki temu redukują rogowacenie naskórka. Ponadto działają odkażająco i zmniejszają świąd. Należy pamiętać, że preparaty dziegciowe wykazują działanie fototoksyczne. Substancje te dostępne są w postaci maści.
- Środki keratolityczne (mocznik i kwas salicylowy) – zmiękczają zrogowaciałą warstwę skóry, przyspieszając jej złuszczanie. Substancje te poprawiają także przenikanie innych leków przez naskórek (np. glikokortykosteroidów). Stosowane są zewnętrznie w postaci maści i płynów (na skórę głowy).
- Leki immunosupresyjne (cyklosporyna, metotreksat, hydroksykarbamid) – sięga się po nie w ciężkiej postaci łuszczycy, w której standardowe leczenie nie przynosi efektów. Cyklosporynę przyjmuje się doustnie, maksymalnie przez 6 tygodni. Metotreksat stosuje się m.in. w erytrodermii łuszczycowej, jednak wykazuje on działanie hepato- i nefrotoksyczne, dlatego podczas leczenia należy kontrolować parametry wątroby i nerek. Hydroksykarbamid wdraża się jako leczenie alternatywne w przypadku złej tolerancji metotreksatu.
- Fotochemioterapia – stanowi połączenie działania promieniowania UV (o dł. fali 320-400 nm) ze stosowaniem substancji fotouczulającej (np. metoksalen). Terapia przyczynia się do hamowania nadmiernej proliferacji komórek naskórka i działa przeciwzapalnie. Fotochemioterapię stosuje się w leczeniu rozległych zmian łuszczycowych.
- Terapia biologiczna – znajduje zastosowanie w łuszczycy o umiarkowanym i ciężkim przebiegu, w której standardowe metody z użyciem maksymalnych dawek leków nie przyniosły poprawy. Leki biologiczne wykazują dużą skuteczność, wydłużają okres remisji choroby i nie mają toksycznego wpływu na wątrobę i nerki. W Europie najczęściej stosowane są inhibitory czynnika martwicy nowotworu α (TNF-α). Są to przeciwciała monoklonalne infliximab i adalimumab oraz tak zwane białko fuzyjne o nazwie etanercept.
- Inhibitory kalcyneuryny (takrolimus i pimekrolimus) – chociaż leki te nie są zarejestrowane do leczenia łuszczycy, stanowią dobrą alternatywę dla miejscowych glikokortykosteroidów, ponieważ można je dłużej stosować także na skórę twarzy, co ma szczególne znaczenie w przypadku dzieci. Zastosowane w łuszczycy za zgodą rodziców przynoszą bardzo dobre efekty lecznicze. Ich wadą jest przejściowe nasilanie świądu na początku terapii, które powinno minąć po kilku dniach.
