U nas zapłacisz kartą
Luszczyca u rocznego dziecka - Przyczyny, Objawy i Sposoby Leczenia
Łuszczyca u dzieci: jak wygląda, jak powstaje, jak leczyć? Objawy, przyczyny, terapia
Leczenie łuszczycy u dzieci opiera się na łagodzeniu objawów, by maksymalnie zwiększyć komfort chorych i wydłużyć czas remisji. W tych celach stosuje się leki miejscowe oraz fototerapię, rzadziej leki doustne.
Nieprawidłowe działanie układu odpornościowego w łuszczycy powoduje, że nowe komórki skóry dojrzewają o wiele za szybko, tak, że te, które powinny obumrzeć i się złuszczyć, nie mają na to wystarczająco dużo czasu. W efekcie naskórek znacznie się pogrubia i tworzy twarde, srebrzyste łuski.
Wskazówki dla rodziców dzieci chorych na łuszczycę
Łuszczyca jest przewlekłą chorobą skóry charakteryzującą się okresami remisji i nawrotów, dlatego ważne jest przestrzeganie zasad profilaktyki takich jak:
- prawidłowa higiena skóry dziecka oraz stosowanie preparatów emolientowych,
- stosowanie na blaszki łuszczycowe preparatów zawierających mocznik lub kwas salicylowy,
- ochrona skóry dziecka przed mechanicznymi uszkodzeniami, otarciami, nie należy zdrapywać zmian skórnych,
- unikanie dymu tytoniowego,
- dieta bogata w nienasycone kwasy tłuszczowe (ryby, oleje),
- dieta z ograniczeniem kakao, kawy, ostrych przypraw, podrobów,
- unikanie długich kąpieli oraz stosowania gąbek do mycia, gdyż mogą podrażniać skórę,
- unikanie nadmiernej ekspozycji na słońce,
- nie należy stosować kosmetyków zawierających sztuczne barwniki czy alkohol,
- należy unikać zakładania odzieży z wełny lub lnu, gdyż mogą powodować nasilanie się objawów skórnych,
- regularne wizyty u stomatologa, gdyż próchnica może powodować nawroty choroby,
- ograniczenie stresu, opieka psychologiczna,
- prawidłowa dla wieku aktywność fizyczna, unikanie rozwoju otyłości.
Data publikacji: 08.11.2023
Data aktualizacji: 08.11.2023
Bibliografia
- J. Narbutt, Łuszczyca u dzieci- aktualny stan wiedzy, „Pediatria po Dyplomie”, nr 6 2014.
- S. Dogra, I. Kaur, Łuszczyca wieku dziecięcego, „Dermatologia po Dyplomie”, nr 5 2012.
- K.N. Shah, Diagnosis and treatment of pediatric psoriasis: current and future, “American Journal of Clinical Dermatology”, no 14 2013.
- H. Valdimarsson, The genetic basis of psoriasis, "Clinical Dermatology”, nr 25 2007.
- J.W. Varni, Health-related quality of life of pediatric patients with moderate to severe plaque psoriasis: comparisons to four common chronic diseases, “European Journal of Pediatrics”, nr 171 2012.
Diagnostyka astmy u dzieci
U starszych dzieci, nastolatków i dorosłych dysponujemy szerokim wachlarzem badań, na podstawie których możemy przybliżyć się do rozpoznania astmy. Takim podstawowym badaniem jest spirometria – badanie, w trakcie którego pacjent oddycha przy pomocy specjalnego ustnika, a maszyna mierzy objętości i przepływy wdychanego/wydychanego powietrza. Ważnym elementem badania jest wykonanie forsownego wydechu – nie jest to łatwe, dlatego wykonanie spirometrii jest ograniczone wiekiem i możliwością współpracy u młodszych dzieci.
U małych dzieci rozpoznanie jest oparte głównie na informacjach uzyskanych od rodziców i poparte obserwacjami czynionymi przez lekarza, który konsultuje dziecko. W sytuacji, gdy dziecko nie jest pod stałą opieką jednego lekarza, który ma szanse je poznać, warto jest dopytać i zapamiętywać, czy w trakcie wizyty i badania nie pada stwierdzenie o obecności świstów.
Warto również zgłaszać skłonność dziecka do występowania tego typu objawów, jeżeli zdarzały się one w przeszłości. Dlatego też jeśli Wasze dziecko choruje, a zwłaszcza jeśli lekarz wspomni o zapaleniu oskrzeli – dopytajcie czy jest to zapalenie oskrzeli z obturacją (czy osłuchowo są jej objawy takie jak świsty czy wydłużony wydech). Ma to bardzo duże znaczenie, gdyż 3 epizody obturacji w ciągu roku sugerują podejrzenie astmy wczesnodziecięcej i mogą być wskazaniem do włączenia leczenia.
Stwierdzenie objawów przemawiających za astmą wczesnodziecięcą nie musi oznaczać, że będzie to problem zdrowotny, z którym zostaniemy na zawsze. Zdecydowana większość dzieci, która ma objawy we wczesnym dzieciństwie, nie będzie ich miała w starszym wieku.
Istnieją jednak pewne czynniki, których obecność sprawia, że ryzyko astmy w przyszłości jest większe. Jeżeli objawy wspomniane wcześniej występują nie tylko w trakcie infekcji, zdarzają się częściej niż 3x/rok, maluch lub któreś z rodziców jest alergikiem, ma astmę lub atopowe zapalenie skóry, wówczas prawdopodobieństwo utrzymywania się objawów i konieczności leczenia w starszym wieku rośnie.
Leczenie astmy u dzieci
Ponieważ podstawą objawów w astmie jest stan zapalny oskrzeli, kluczowym elementem leczenia są leki przeciwzapalne – sterydy stosowane najczęściej wziewnie. Ich zadaniem jest zmniejszenie stanu zapalnego w oskrzelach, tak aby nie dochodziło do niekontrolowanego nasilania się objawów choroby. W przypadku małych dzieci, zastosowanie leczenia, poprawa w jego trakcie i nawrót dolegliwości po odstawieniu jest jednym ze sposobów rozpoznawania astmy.
Na pewno spotkaliście się z opiniami o ich szkodliwości, działaniach niepożądanych i tak dalej. Niestety, jest to dezinformacja krążąca od lat wśród rodziców. W większości przypadków okazuje się, że obawy związane z leczeniem dotyczą efektów ubocznych, które dotyczyły leczenia stosowanego przed wielu laty, zanim mechanizm astmy został dobrze zbadany i poznany, a leki nie były tak skuteczne jak obecnie.
Z powodu tych obaw wiele krajów przeprowadziło bardzo rozbudowane badania naukowe, w których potwierdzono zarówno skuteczność jak i bezpieczeństwo stosowanego obecnie leczenia. W przypadku rozpoznania astmy dużo bardziej niebezpiecznym jest niestosowanie leczenia, ponieważ grozi to niekontrolowanym rozwojem choroby i jej gwałtownym zaostrzeniem.
Pozostałe leki stosowane w leczeniu astmy to:
- leki rozszerzające oskrzela – w zależności od preparatu różnią się długością działania, u najmniejszych dzieci preferowane są leki krótko działające. Ich zadaniem jest zmniejszenie dolegliwości w sytuacji zaostrzenia choroby, nie służą do przewlekłego stosowania,
- leki przeciwleukotrienowe – ich zadaniem jest modyfikacja reakcji zapalnej w drogach oddechowych, przez co zmniejszają nadwrażliwość oskrzeli (działają wspólnie ze sterydami, połączenie tych dwóch grup często pozwala na zmniejszenie dawki),
To, jakie leki będziemy stosować i w jaki sposób będziemy je podawać, zależy przede wszystkim od nasilenia dolegliwości wynikających z choroby, jak również od wieku naszych podopiecznych.
Leczenie łuszczycy u dzieci
Łuszczyca jest chorobą przewlekłą o nawrotowym charakterze, dotąd nie znamy sposobów jej całkowitego wyleczenia. Lekarz wybierając sposób leczenia, bierze pod uwagę odmianę oraz zaawansowanie kliniczne choroby, wiek oraz stan ogólny pacjenta, a także stopień współpracy. Zdecydowana większość dzieci, u których występuje łuszczyca, ma łagodny przebieg choroby, zazwyczaj dobrze reagujący na leczenie miejscowe.
Do preparatów najczęściej stosowanych w terapii łuszczycy u dzieci zaliczamy:
Do pozostałych metod leczenia łuszczycy, wykorzystywanych zwłaszcza w chorobie o umiarkowanym i ciężkim przebiegu, zaliczamy:
Fototerapię – polega na naświetlaniu skóry dziecka lampami emitującymi promienie UVB. Fototerapia jest dobrze tolerowana i może być zastosowana u współpracujących dzieci. W trakcie leczenia naświetlaniami lampami UVB na co dzień należy nosić okulary przeciwsłoneczne oraz unikać opalania skóry. Fototerapia wysusza skórę, dlatego bardzo ważne jest stosowanie emolientów. Często jest stosowana razem z lekami miejscowymi.
Leczenie biologiczne – w Polsce do leczenia ciężkich postaci łuszczycy u dzieci zarejestrowane są preparaty zawierające antagonistów TNF-α – adalimumab i etanercept. Stosowane są w leczeniu najcięższych postaci łuszczycy.
Cyklosporyna, retinoidy i metotreksat – stosowane przez dermatologów w przebiegu ciężkiej postaci łuszczycy. W trakcie ich stosowania należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza.
