U nas zapłacisz kartą
Luszczyca w uszach - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Metody Leczenia
Łuszczyca Psoriasis – przyczyny
Łuszczyca, inaczej Psoriasis, to przewlekła, zapalna choroba skóry, o nawrotowym charakterze. Wykwitem skórnym są grudki pokryte łuską, które najczęściej zlewają się w większe ogniska. Łuszczyca występuje na skórze gładkiej, owłosionej, może objawiać się również na paznokciach dłoni i stóp. W przebiegu choroby dochodzi do zaburzeń keratynizacji, czyli procesu rogowacenia komórek naskórka. W zdrowo funkcjonującej skórze przejście keratynocytów z warstwy rozrodczej do warstwy rogowej trwa około 28-30 dni. W przypadku łuszczycy ten czas skraca się nawet o połowę. Coraz częściej łuszczycę określa się jako schorzenie o podłożu autoimmunologicznym. Komórki układu odpornościowego, limfocyty i neutrofile, naciekają skórę właściwą i naskórek. Co ważne, łuszczyca jest chorobą niezakaźną, czyli nie przenosi się poprzez kontakt z osobą chorą.
Wśród czynników warunkujących wystąpienie choroby wymienia się trzy główne:
- predyspozycje genetyczne: choroba często występuje w wywiadzie rodzinnym pacjentów, badania potwierdzają jej dziedziczny charakter,
- czynniki immunologiczne: w procesie chorobowym znaczenie mają szlaki interleukiny IL-1 i IL-36,
- bodźce zewnętrzne: urazy mechaniczne, stres, palenie tytoniu, styl życia, dieta.
Farmakologiczne metody leczenia łuszczycy
Dermatologiczne leczenie łuszczycy opiera się na stosowaniu leczenia miejscowego, fototerapii, a w bardziej zaawansowanych stadiach choroby włącza się leczenie ogólne. Co istotne, łuszczyca skóry jest chorobą, której nie można trwale wyleczyć. Terapie mają na celu zmniejszenie objawów i poprawę komfortu codziennego życia pacjenta.
Leczenie miejscowe
Leczenie miejscowe opiera się na zahamowaniu nadmiernej proliferacji naskórka i zmniejszeniu stanu zapalnego. W tym rodzaju leczenia stosuje się najczęściej
- preparaty keratolityczne: pomagają w delikatnym usunięciu łusek, zmniejszają ich ilość, dzięki czemu ułatwiają przenikanie innym substancjom (mocznik, kwas salicylowy w stężeniu 5–30%),
- kortykosteroidy: działają silnie przeciwzapalnie, hamują proliferację naskórka, wpływają na przebieg reakcji odpornościowych,
- analogi witaminy D3: zmniejszają stan zapalny, regulują podziały keratynocytów (kalcypotriol, takalcytol),
- preparaty dziegciowe: działają złuszczająco, przeciwzapalnie i przeciwświądowo, poleca się je szczególnie w szamponach i żelach do mycia skóry łuszczycowej.
Terapia ogólnoustrojowa
W bardziej zaawansowanych stadiach lekarze zalecają fototerapię, czyli naświetlanie zmian promieniowaniem UVA lub UVB. Leczenie ogólnoustrojowe wykorzystuje leki immunosupresyjne i cytostatyczne oraz retinoidy:
- leki immunosupresyjne: zmniejszają odpowiedź immunologiczną układu odpornościowego (cyklosporyny),
- leki cytostatyczne: hamują podział i rozwój komórek (metotreksat),
- retinoidy: hamują stan zapalny, normalizują proliferację naskórka.
Leki stosowane ogólnoustrojowo muszą być przyjmowane zgodnie z zaleceniami i pod kontrolą lekarza, z uwagi na ryzyko wystąpienia skutków ubocznych.
Co to jest łuszczyca?
Z powodów niezupełnie zrozumiałych osoby z łuszczycą mają nadczynny układ odpornościowy, który powoduje szybkie wytwarzanie nadmiernych komórek skóry.
Normalne komórki skóry zajmują około 28 dni. W tym czasie znoszone są stare komórki skóry, robiąc miejsce dla nowych.
W przypadku łuszczycy organizm tworzy nowe komórki skóry w ciągu zaledwie 3 lub 4 dni, a stare komórki nie mają czasu, aby się pozbyć.
W ten sposób powstaje kolekcja starych i nowych komórek na dotkniętym obszarze, co powoduje powstawanie gęstych łusek, które mogą być czerwone lub srebrne. Łuski te często swędzą, pękają, krwawią i powodują ból.
Eksperci nie wiedzą, dlaczego łuszczyca pojawia się w pewnych obszarach lub dlaczego niektórzy mają łuszczycę w uszach, a inni nie. Wiedzą jednak, że nie można go rozpowszechniać poprzez kontakt.
Artykuł w czasopiśmie stwierdza, że łuszczyca nie jest zakaźna. Osoba nie może „złapać” łuszczycy i nie może przenosić jej do innych części ciała przez drapanie lub dotykanie.
Łuszczyca w uszach i wokół nich
Uszy są mniej powszechnym miejscem do pojawienia się łuszczycy, ale jeśli u osoby rozwija się łuszczyca w uszach, mogą napotkać poważne problemy emocjonalne i fizyczne.
Ponieważ skala łuszczycy powoduje czerwony, szorstki wygląd, łuszczyca na twarzy i uszach może wywoływać zakłopotanie lub samoświadomość.
Ponadto skóra twarzy jest często bardziej wrażliwa niż łokcie, kolana i skóra głowy, więc niektóre zabiegi mogą być zbyt ostre.
Niektórzy uważają, że łuszczyca pogarsza się z czasem. Może się to zdarzyć, gdy coś wyzwala flarę, ale często nie jest jasne, dlaczego łuszczyca u niektórych osób się nasila. Czasami wpływ na nowe obszary, takie jak uszy.
Rozwój łuszczycy w uszach nie jest związany z czystością, dotykiem ani innymi czynnikami.
Leczenie łuszczycy
- poprawę jakości życia pacjenta,
- uzyskanie długotrwałej remisji i kontroli objaw,
- zmniejszenie toksycznego wpływu leków na pacjenta,
- ocenę sposobu leczenia.
Większość pacjentów z łuszczycą zgłasza się do swojego lekarza pierwszego kontaktu, jednak 30% z nich trafia wprost do dermatologa. Pacjent musi wiedzieć, że łuszczyca jest chorobą przewlekłą, nawracającą, ale nie zakaźną i nie złośliwą.
Różne fakty z życia pacjenta mogą wpływać na nasilenie choroby lub jej rezultaty leczenia. Zaleca się wykonywanie ćwiczeń fizycznych, unikanie alkoholu, prawidłowy sposób odżywiania. Pacjenci muszą unikać urazów, zadrapań, otarć skóry. Powinni nauczyć się radzenia ze stresem.
Dostępne metody leczenia łuszczycy
Sposoby leczenia łuszczycy obejmują stosowanie leków miejscowych, fototerapii - włączając fotochemioterapie, oraz wiele leków ogólnych. U około 70% pacjentów z łuszczycą wystarczy leczenie miejscowe. Rozpoczęcie terapii u pacjenta może być długotrwałe i nie doprowadza do wyleczenia, łuszczyca może nawracać.
Pacjentów z łuszczycą zwyczajną o niewielkim nasileniu, można leczyć tylko miejscowo. Lekami pierwszego rzutu są kortykosteroidy i analogii witaminy D3. Preparaty lecznicze są dostępne w postaci kremów, maści, lotionów. Wybór preparatów i rodzaj terapii zależy od preferencji pacjenta jak i miejsca występowania zmian oraz rodzaju łuszczycy.
Zgodnie z klasycznymi podręcznikami zmiany łuszczycowe nie swędzą, ale 60% pacjentów uskarża się na tą dolegliwość. Regularne stosowanie środków zmiękczających może łagodzić świąd, zmniejszać ilość łusek i poprawić przenikanie innych leków miejscowych. Preparaty takie jak kwas salicylowy i mocznik działają podobnie. Kortykosteroidy miejscowe mają silne działanie przeciwzapalne, przeciw proliferacyjne i imunomodulujące. Dotychczas nie poznano dokładnie mechanizmu ich działania.
- zaniki skóry (atrofia),
- bielactwo,
- ścieńczenie skóry,
- szybkie narastanie lub zaostrzenie łuszczycy,
- zamianę łuszczycy stabilnej grudkowej na krostkową,
- masywne zakażenia skóry.
Łuszczyca stawowa – zdjęcia
Objęcie stawów stanem zapalnym występuje u 30% pacjentów z łuszczycą, co określa się jako „łuszczycę stawową” (w ang. psoriatic arthritis). Schorzenie to może być bardzo bolesne, a nawet okaleczające. Łuszczycy stawowej często towarzyszy uczucie porannej sztywności oraz ograniczenia ruchomości, które ustępują w ciągu dnia. Stawy palców dłoni oraz stóp zwykle są silnie obrzęknięte, co określane jest jako „palce kiełbaskowate”.
Mogą być zajęte również inne stawy, w tym kolanowe, barkowe. Objawy przypominają zatem inne choroby z kręgu reumatycznych. Ciężkość łuszczycy stawowej może być większa niż zmian skórnych i odwrotnie – nie istnieje tu żadna zależność. Manifestacje łuszczycy są bardzo różne i mogą współwystępować u jednego pacjenta. Dlatego za każdym razem podejście do leczenia powinno być ustalane indywidualnie.
Skuteczna terapia pozwala ograniczyć wpływ choroby na codzienne funkcjonowanie pacjenta, a nawet spowodować całkowity zanik zmian skórnych. Ważna jest jednak współpraca chorego z dermatologiem, a czasem również innymi specjalistami, tak, aby dobrać „terapię szytą na miarę”, gwarantującą jej najwyższą możliwą do osiągnięcia skuteczność.