U nas zapłacisz kartą
Przyczyny Łysienia Plackowatego - Odzyskaj Kontrolę nad Twoimi Włosami
Jakie są metody leczenia łysienia plackowatego?
W łysieniu plackowatym stosuje się leczenie miejscowe i leczenie ogólne. Żadna z metod nie znalazła jednoznacznego potwierdzenia skuteczności. Do leczenia miejscowego zalicza się: glikokortykosteroidy podawane śródskórnie, miejscowe glikokortykosteroidy w postaci kremów, żeli, maści, płynów i pianek, cygnolinę, minoksydyl. Do metod leczenia ogólnego zalicza się: glikokortykosteroidy i cyklosporynę. Do innych metod stosowanych w leczeniu łysienia plackowatego należą fotochemioterapia (PUVA lub PUVA-turban) i wąskopasmowa fototerapia UVB.
Ze względu na patomechanizm tej choroby trudno podjąć działania, które miałyby na celu zmniejszenie ryzyka rozwoju łysienia plackowatego. Samoistny odrost włosów następuje zwykle w ciągu 1–2 lat u 30–60% chorych. U około 10% choroba może mieć cięższy przebieg i doprowadza do łysienia całkowitego lub uogólnionego. Gorsze rokowanie dotyczy pacjentów, u których współistnieją choroby o podłożu autoimmunologicznym. Ponadto czynnikami źle rokującymi mogą być zmiany paznokci, rodzinne występowanie choroby, wczesny początek zmian chorobowych oraz intensywna utrata włosów.
Zobacz także
Łysienie androgenowe typu męskiego Utrata włosów u mężczyzn rozpoczyna się zwykle w okolicy czołowo-skroniowej, a następnie ciemieniowej. Następnie przerzedzenie włosów rozprzestrzenia się w kierunku szczytu głowy, pozostawiając koronę włosów na potylicy i częściowo w okolicach skroniowych.
Łysienie androgenowe typu żeńskiego Kobiecy typ łysienia charakteryzuje się rozlanym łysieniem w okolicy centralnej głowy owłosionej, o największym nasileniu w części czołowej z zachowaniem linii czoła.
Łysienie plackowate – jak przebiega leczenie?
Leczenie łysienia plackowatego jest zazwyczaj trudne, gdyż często konieczne jest prawidłowe rozpoznanie przyczyny choroby.
Leczenie ma na celu zmniejszenie wypadania włosów, odrost włosów oraz poprawę samopoczucia pacjenta.
W około 30% przypadków włosy w miejscach wyłysiałych odrastają samoistnie.
Lekiem pierwszego wyboru, który jest stosowany w leczeniu łysienia plackowatego jest minoksydyl . Występuje on głównie w formie roztworu do stosowania na skórę głowy. Jego działanie opiera się na rozszerzaniu drobnych naczyń krwionośnych występujących w skórze, co zwiększa ukrwienie i odżywienie mieszków włosowych. Takie działanie stymuluje wzrost nowych włosów. Preparaty z minoksydylem są dostępne w Polsce bez recepty, w stężeniach 2% i 5%. Pierwsze efekty leczenia można zauważyć po 3 miesiącach regularnego, codziennego stosowania. Preparaty z minoksydylem stosuje się głównie na obszar skóry głowy, ale jednym z działań niepożądanych tego leku jest nadmierny wzrost włosów w innym obszarze ciała, na przykład „wąsika” u kobiet.
Innymi lekami stosowanymi w leczeniu miejscowym łysienia plackowatego są kortykosteroidy w formie płynów lub maści nakładanych na skórę. Terapia tymi lekami powinna trwać około 3 miesięcy. Stosowanie kortykosteroidów wiąże się z występowaniem działań niepożądanych , np. w miejscu aplikacji może dojść do podrażnień, suchości skóry, a w cięższych przypadkach do maceracji czy zaniku skóry. Kortykosteroidy nie są skuteczne w postaci łysienia totalis i universalis.
W ciężkich przypadkach łysienia plackowatego glikokortykosteroidy podawane są doustnie. Leczenie może przebiegać według różnych schematów, lek może być przyjmowany codziennie w mniejszych dawkach lub raz w tygodniu w dawce wyższej. Leczenie jest skuteczne podczas trwania terapii, jednak niektórzy pacjenci zauważyli wypadanie włosów po zakończeniu przyjmowania leków.
Czy łysienie plackowate jest uleczalne? Czy można je zatrzymać?
Leczenie łysienia plackowatego jest bardzo trudne. Zazwyczaj pacjent potrzebuje holistycznej opieki kilku specjalistów zanim zostanie poznana przyczyna występowania łysienia plackowatego. Pomimo wielu prób leczenia i stosowania różnych terapii wielu pacjentów nigdy nie udaje się wyleczyć. Nie uzyskują oni odrostu włosów lub odrost jest widoczny wyłącznie w okresie leczenia.
Badania sugerują, że leczenie może być widoczne dopiero po 3-6 miesiącach od rozpoczęcia terapii i nie należy go w tym czasie zmieniać.
Ogranicza to czasowo stosowanie innych terapii, a pacjent musi zmagać się z nieprzyjemnymi objawami przez długi czas. Jako jedną z metod leczenia, która może odnieść znaczący sukces w przyszłości wskazuje się leczenie laserowe lub stosowanie leków immunomodulujących. Jednakże do tej pory nie wskazano leczenia, które będzie skuteczne u każdego pacjenta.
Jakie są przyczyny łysienia plackowatego?
Pewne jest, że do wystąpienia choroby przyczynia się wiele czynników genetycznych. Najczęściej podawaną są zaburzenia autoimmunologiczne. Główne powody, jakie podają lekarze to cukrzyca typu 1, toczeń rumieniowaty, bielactwo i zapalenie tarczycy – Hashimoto. Prawidłowe leczenie przyczyny choroby może doprowadzić do zatrzymania lub zmniejszenia wypadania włosów.
Część naukowców twierdzi, że przyczyną choroby może być jej dziedziczenie — dotyczy to od 20 do 60 procent chorych. Zwiększone występowanie choroby występuje u bliźniąt jednojajowych lub krewnych pierwszego stopnia. Schorzenie dotyczy około 10 procent pacjentów chorych na zespół Downa. Pozwala to naukowcom łączyć geny zlokalizowane w obrębie chromosomu 21 z występowaniem łysienia. Podaje się również, że przyczyna choroby może mieć źródło w schorzeniach psychodermatologicznych, czyli być efektem długotrwałego stresu i bardzo silnych stanów emocjonalnych.
Jako przyczyny podaje się także zaburzenia fazy wzrostu włosa, a co za tym idzie większej ilości utraconych włosów. Słabe krążenie krwi w skórze głowy również przyczynić się może do nadmiernego wypadania włosów. Niedobory niektórych witamin i minerałów również mogą być przyczyną choroby.
Jak rozpoznać łysienie plackowate?
Jeśli zauważymy u siebie objawy łysienia plackowatego, należy udać się do dermatologa lub trychologa. Diagnostyka łysienia plackowatego nie jest skomplikowana, a dobry specjalista szybko postawi diagnozę. W większości przypadków nie trzeba przeprowadzać dodatkowych badań, a wystarczające okaże się obejrzenie skóry głowy i analiza jej owłosienia. Czasem zalecane jest wykonanie badań krwi, czyli poziomu żelaza i witamin i innych makro i mikroelementów.
