U nas zapłacisz kartą
Problemy ze skórą na twarzy - Przyczyny, Leczenie i Skuteczne Rozwiązania
Na co i jak skóra choruje?
Zacznijmy od tego, że choroby skóry to jedna z największych i najbardziej różnorodnych grup schorzeń dotykających człowieka. Wskazuje na to już sama definicja. Bo rzeczywiście: choroby skóry (inaczej: dermatozy) to przede wszystkim schorzenia obejmujące skórę. Ale choroby skóry mogą dotyczyć tak powierzchni naskórka, jak i skóry właściwej oraz tkanki podskórnej, ale też tzw. przydatków, czyli gruczołów potowych, gruczołów łojowych, mieszków włosowych i paznokci. (1) Co więcej, w przebiegu dermatoz proces chorobowy może również obejmować naczynia krwionośne, naczynia chłonne i zakończenia nerwów.
Aby wszystkie dermatozy usystematyzować porozdzielano je zatem na podgrupy pod względem takich parametrów jak:
- etiologia, czyli przyczyna schorzenia – i tu wyróżnia się m.in. dermatozy bakteryjne, grzybicze, wirusowe, pasożytnicze, alergiczne, genetyczne, autoimmunologiczne etc.,
- lokalizacja zmian chorobowych – chodzi tu o choroby m.in. gruczołów łojowych, gruczołów potowych, włosów i paznokci, błon śluzowych itp.,
- typ zmian skórnych, czyli np. choroby rumieniowe, grudkowe, pęcherzowe, łuszczyca itp.,
- charakterystyczny obraz mikroskopowy, czyli np. nowotwory złośliwe i ziarniniaki,
- okres życia człowieka – choroby skóry typowe dla okresu noworodkowego i niemowlęcego oraz starczego,
- objaw dodatkowy w przebiegu choroby wirusowej wieku dziecięcego – np. zmiany skórne przy odrze, ospie wietrznej i różyczce. (2)
Diagnostyka chorób skóry opiera się na prawidłowej ocenie i różnicowaniu głównego objawu dermatoz, czyli zmian skórnych. Nazywa się te zmiany wykwitami i dzieli się je na: pierwotne i wtórne (3), a także tzw. stany narzucone skóry, czyli takie wykwity, których nie da się zaliczyć ani do wykwitów pierwotnych, ani do wtórnych. (4)
Z badań epidemiologicznych wynika, że co trzeci dorosły Polak aktualnie choruje bądź chorował w przeszłości na chorobę skóry. (5)
Skąd się biorą choroby łojotokowe?
Łój skórny, zwany inaczej: sebum, to naturalna bariera ochronna naskórka produkowana przez gruczoły łojowe na całej powierzchni skóry za wyjątkiem dłoni i stóp. (6) Zdarza się jednak, że gruczoły łojowe wydzielają łoju za dużo i zamiast chronić, staje się on przyczyną poważnych chorób skórnych – tzw. chorób łojotokowych.
Nadmierne wydzielanie łoju to łojotok. Najbardziej wyraźne jest ono w tych partiach skóry, gdzie gruczołów jest najwięcej (7), czyli na twarzy, owłosionej skórze głowy i górnych partiach tułowia. Aż 99% zmian chorobowych zlokalizowanych jest w eksponowanych okolicach skóry twarzy, dekoltu i ramion. (8) Skóra przy łojotoku jest tłusta, lśniąca, z rozszerzonymi ujściami gruczołów łojowych, wypełnionymi masami łojowo-rogowymi. (9)
Skłonność do łojotoku jest cechą genetyczną, ale też zależy od wpływu hormonów płciowych, a dokładnie niekorzystnego oddziaływania androgenów i progesteronu oraz korzystnego - estrogenów. Łojotok jest szczególnie nasilony w okresie pokwitania i przekwitania, przy zaburzeniach hormonalnych i zaburzeniach przemiany materii. (10)
Na regulację wydzielania łoju mają wpływ takie czynniki jak (11):
- stres,
- nadmiar androgenów
- oraz niedobór witamin: A, E, B2, PP, C.
Do najpowszechniejszych chorób łojotokowych zalicza się: trądzik oraz łojotokowe zapalenie skóry, którego łagodną formą jest łupież.
Trądzik: czym jest i jak się go leczy?
Trądzik jako choroba występuje w wielu odmianach, jednak najczęściej pod postacią trądziku pospolitego i trądziku różowatego.
Trądzik pospolity ( z łac. Acne vulgaris) dotyczy ok. 80 proc. populacji, a dotyka najczęściej młodzież w okresie dojrzewania płciowego, czyli ok. 11-17 roku życia. Najczęstszą przyczyną trądziku pospolitego są bowiem zmiany hormonalne zachodzące w organizmie w tym okresie życia. Przy czym chłopcy częściej przechodzą tę chorobą w cięższej postaci, niż dziewczęta. (12)
Trądzik pospolity definiowany jest jako przewlekła gruczołów łojowych i ujść mieszków włosowych. Głównymi objawami tej choroby są: łojotok, tworzenie się zaskórników, krostek i grudek, a także pozostające po zmianach skórnych blizny. (13)
Trądzik różowaty jest z kolei przewlekłą i nieuleczalną chorobą, dotykającą ok. 10. proc. populacji, przeważnie w przedziale wiekowym 30-60 lat. (14)
Podłoże tej choroby nie jest do końca znane. Podejrzewa się, że u jej źródeł mogą leżeć czynniki autoimmunologiczne oraz tzw. zaburzenia naczynioworuchowe, a także zakażenia bytującymi na skórze pajęczakami. Jest także wiele czynników, które mogą stymulować występowanie objawów choroby. Należą do nich m.in.:
- wilgoć, wiatr, promieniowanie słoneczne,
- stres i silne emocje,
- zmiany hormonalne,
- palenie papierosów i picie alkoholu. (15)
W przebiegu trądziku różowatego na twarzy pojawiają się nieestetyczne wykwity rumieniowe, a także grudkowate i krostkowe. Dodatkowe możliwe objawy to: obrzęk powiek i przekrwienie spojówek, a także subiektywne odczucia pacjentów np. pieczenie, kłucie, świąd. (16)
Czerwona skóra na twarzy - przyczyny
Aby poradzić sobie z zaczerwienioną twarzą, należy wdrożyć odpowiednie leczenie lub właściwą pielęgnację. Najpierw trzeba jednak poznać powód wystąpienia przebarwień. Pomocna może okazać się konsultacja z lekarzem dermatologiem. Poniżej opisujemy najpopularniejsze przyczyny czerwonej skóry.
Rozszerzone naczynia krwionośne
Zaczerwienienie twarzy może wynikać z poszerzenia naczyń krwionośnych w związku z nagłym przyspieszeniem mikrokrążenia. Dzieje się tak między innymi pod wpływem stresu, silnych emocji, zimnego powietrza czy wysokiej temperatury. Rozszerzenie naczynek powoduje również spożywanie ostrych przypraw, kawy i alkoholu.
Cera naczynkowa
Niektórzy posiadają wrażliwą, płytko unaczynioną skórę twarzy. Mowa wówczas o cerze naczynkowej. U takich osób naczynia krwionośne mają szczególną tendencję do rozszerzania się i pękania, w efekcie czego powstają zaczerwienienia. Czasem ustępują one samoistnie, a innym razem przekształcają się w trwały rumień.
Niewłaściwa pielęgnacja
Za czerwoną skórą na twarzy może stać również niewłaściwa pielęgnacja. Wszelkie stosowane kosmetyki należy dobrać do potrzeb własnej cery, upewniając się, że nie zawierają potencjalnie drażniących substancji. Po zakupie nowego kosmetyku powinniśmy przetestować go na niewielkim fragmencie skóry, aby upewnić się, że nie dojdzie do reakcji alergicznej.
Wahania hormonalne
Znaczący wpływ na wygląd skóry mają również hormony. Zaczerwieniona twarz może wystąpić u kobiet w ciąży czy w okresie menopauzy. Do osłabienia elastyczności naczyń w związku z wahaniami hormonalnymi dochodzi także w okresie dojrzewania. U części nastolatków pojawiają się więc podrażnienia i przebarwienia cery.
Podłoże genetyczne
Występowanie zaczerwienień na twarzy może wynikać także z uwarunkowań genetycznych. U niektórych naczynia krwionośne są bowiem z natury szczególnie widoczne i aktywne. Te osoby powinny unikać czynników zewnętrznych, potęgujących skłonność do zaczerwienienia.
Nieprawidłowa pielęgnacja skóry a sucha skóra
Cera bardzo sucha łuszcząca się często jest problemem osób, które stosują niewłaściwą pielęgnację niedostosowaną do swojego trybu życia. Zimą naszą skórę wysusza ogrzewanie, latem słońce i klimatyzacja w pomieszczeniach. Jeżeli do tego dołożymy jeszcze nieprawidłową pielęgnację polegającą na używaniu agresywnych kosmetyków z alkoholem i odtłuszczającymi substancjami w składzie, to może to powodować łuszczenie się cery.
Sucha łuszcząca skóra na twarzy może być też wynikową nieprawidłowej diety, na przykład zbyt małej ilości kwasów omega oraz niedoborem wody. Jeżeli niewłaściwa pielęgnacja będzie szła w parze z niezdrową dietą bogatą w tłuszcze zwierzęce i węglowodany proste, to może się to odbić na kondycji skóry. Wiele aktywnych młodych kobiet wpisuje w internetową wyszukiwarkę słowa „łuszczy mi się skóra na twarzy” i osoby te nie wiedzą, że ich zbyt intensywny tryb życia, czasowe odwodnienie lub niedobory pokarmowe mogą szybko dawać o sobie znać kondycją skóry.