U nas zapłacisz kartą
Przypudrowana, niebłyszcząca skóra twarzy - Jak osiągnąć doskonały wygląd?
Pękająca skóra – na czym polega leczenie?
Leczenie pękającej skóry zależy przede wszystkim od przyczyny. Infekcje grzybicze wymagają stosowania dedykowanych środków przepisywanych przez lekarza. Jeśli pękająca skóra jest widoczna przy paznokciach, a objawy grzybicy obejmują także ich płytkę, leczenie zwykle jest długotrwałe i wymaga systematyczności.
Z kolei przy leczeniu schorzeń przewlekłych, takich jak łuszczyca i AZS, kluczowe jest ustalenie indywidualnego postępowania. Wybór leków zależy m.in. od wieku, rozległości zmian skórnych czy reakcji organizmu na stosowane leczenie. Zwykle poprawę obserwuje się również po zmianie diety i wykluczeniu czynników zaostrzających objawy.
Niezależnie od przyczyny, pękająca skóra wymaga starannej pielęgnacji. Chore obszary powinny być intensywnie nawilżane i natłuszczane. Warto wybierać również kosmetyki, które odżywiają skórę oraz przyspieszają jej regenerację. Ważna jest także higiena, ponieważ nawet przez drobne pęknięcia naskórka mogą wnikać zanieczyszczenia i patogeny.
Choroby objawiające się wysuszeniem i pękaniem skóry
Nadmiernie zrogowaciała, sucha lub pękająca skóra bywa jednym z objawów schorzeń, takich jak np. atopowe zapalenie skóry (AZS). To choroba zapalna o mieszanej, nie do końca poznanej etiologii, w której przebiegu pojawiają się miejscowe, zaczerwienione i suche plamy o różnej rozległości. Zmiany te zwykle swędzą, pieką i pękają, mogą obejmować zgięcia łokci oraz kolan, ale także dłonie, twarz, tułów i skórę owłosioną głowy.
Kolejnym przewlekłym schorzeniem, które może odpowiadać za pękanie skóry, jest łuszczyca. Choroba objawia się zaburzeniami procesów złuszczania naskórka, przez co na powierzchni skóry tworzy się gruba warstwa martwych komórek, wyraźnie oddzielonych od obszarów wolnych od stanu zapalnego.
Sucha, pękająca skóra przy łuszczycy i AZS zwykle występuje sezonowo, naprzemiennie z okresami remisji. Objawy mogą być zaostrzone przez niekorzystne warunki pogodowe, składniki pokarmowe czy nawet stres.
Skąd się biorą choroby łojotokowe?
Łój skórny, zwany inaczej: sebum, to naturalna bariera ochronna naskórka produkowana przez gruczoły łojowe na całej powierzchni skóry za wyjątkiem dłoni i stóp. (6) Zdarza się jednak, że gruczoły łojowe wydzielają łoju za dużo i zamiast chronić, staje się on przyczyną poważnych chorób skórnych – tzw. chorób łojotokowych.
Nadmierne wydzielanie łoju to łojotok. Najbardziej wyraźne jest ono w tych partiach skóry, gdzie gruczołów jest najwięcej (7), czyli na twarzy, owłosionej skórze głowy i górnych partiach tułowia. Aż 99% zmian chorobowych zlokalizowanych jest w eksponowanych okolicach skóry twarzy, dekoltu i ramion. (8) Skóra przy łojotoku jest tłusta, lśniąca, z rozszerzonymi ujściami gruczołów łojowych, wypełnionymi masami łojowo-rogowymi. (9)
Skłonność do łojotoku jest cechą genetyczną, ale też zależy od wpływu hormonów płciowych, a dokładnie niekorzystnego oddziaływania androgenów i progesteronu oraz korzystnego - estrogenów. Łojotok jest szczególnie nasilony w okresie pokwitania i przekwitania, przy zaburzeniach hormonalnych i zaburzeniach przemiany materii. (10)
Na regulację wydzielania łoju mają wpływ takie czynniki jak (11):
- stres,
- nadmiar androgenów
- oraz niedobór witamin: A, E, B2, PP, C.
Do najpowszechniejszych chorób łojotokowych zalicza się: trądzik oraz łojotokowe zapalenie skóry, którego łagodną formą jest łupież.