U nas zapłacisz kartą
Czy Łuszczycą Można Się Zarazić? Rozważenia, Fakty i Mity
Łuszczyca – przyczyny, objawy i leczenie. Jak wygląda łuszczyca?
Łuszczyca jest przewlekłą, zapalną chorobą autoimmunologiczną skóry, która charakteryzuje się występowaniem zmian o typie czerwonobrunatnej grudki pokrytej srebrzystą łuską. Do czynników ryzyka rozwoju łuszczycy zalicza się podłoże genetyczne oraz czynniki wyzwalające takie jak infekcje, stres, urazy czy palenie tytoniu.
Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną skóry, która cechuje się występowaniem charakterystycznych zmian na skórze. Szacuje się, że występuje u około 2% Europejczyków, z tą samą częstotliwością zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Ta specyficzna choroba skóry może pojawić się w każdym wieku, niekiedy zmiany obserwowane są już w wieku niemowlęcym, jednak łuszczyca u dzieci zwykle ma znacznie łagodniejsze objawy i przebieg.
Spis treści:
- Przyczyny łuszczycy
- Rodzaje łuszczycy
- Objawy i miejsca występowania
- Jak wygląda łuszczyca?
- Przebieg łuszczycy
- Leczenie miejscowe. Jak złagodzić objawy?
- Leczenie łuszczycy lekami. Co stosować?
- Domowe sposoby na łuszczycę
- Dieta przy łuszczycy
- Nieleczona łuszczyca - powikłania
Łuszczyca Psoriasis – przyczyny
Łuszczyca, inaczej Psoriasis, to przewlekła, zapalna choroba skóry, o nawrotowym charakterze. Wykwitem skórnym są grudki pokryte łuską, które najczęściej zlewają się w większe ogniska. Łuszczyca występuje na skórze gładkiej, owłosionej, może objawiać się również na paznokciach dłoni i stóp. W przebiegu choroby dochodzi do zaburzeń keratynizacji, czyli procesu rogowacenia komórek naskórka. W zdrowo funkcjonującej skórze przejście keratynocytów z warstwy rozrodczej do warstwy rogowej trwa około 28-30 dni. W przypadku łuszczycy ten czas skraca się nawet o połowę. Coraz częściej łuszczycę określa się jako schorzenie o podłożu autoimmunologicznym. Komórki układu odpornościowego, limfocyty i neutrofile, naciekają skórę właściwą i naskórek. Co ważne, łuszczyca jest chorobą niezakaźną, czyli nie przenosi się poprzez kontakt z osobą chorą.
Wśród czynników warunkujących wystąpienie choroby wymienia się trzy główne:
- predyspozycje genetyczne: choroba często występuje w wywiadzie rodzinnym pacjentów, badania potwierdzają jej dziedziczny charakter,
- czynniki immunologiczne: w procesie chorobowym znaczenie mają szlaki interleukiny IL-1 i IL-36,
- bodźce zewnętrzne: urazy mechaniczne, stres, palenie tytoniu, styl życia, dieta.
Przyczyny łuszczycy
Typowe zmiany łuszczycowe mogą pojawić się na skórze osoby w każdym wieku, zdarza się, że to specyficzne zapalenie skóry rozpoznaje się już u niemowląt. Najczęściej jednak pierwsze objawy łuszczycy pojawiają się pomiędzy 20. a 40. rokiem życia (jest to tzw. I typ łuszczycy). II typ łuszczycy dotyczy osób po ukończeniu 50. roku życia.
Łuszczyca należy do grupy chorób o podłożu autoimmunologicznym i charakteryzuje się uogólnionym procesem zapalnym. Ważną rolę w rozwoju łuszczycy odgrywają czynniki genetyczne oraz bodźce środowiskowe takie jak stres, uraz, infekcje bakteryjne lub grzybicze.
Łuszczyca a dziedziczenie
Łuszczyca jest chorobą dziedziczną, co potwierdza fakt, że jeśli u obojga rodziców rozpoznano łuszczycę, prawdopodobieństwo rozwoju choroby u ich dziecka wynosi około 70%. W przypadku tylko jednego rodzica z łuszczycą dziecko ma około 20% szans, że rozwiną się u niego objawy łuszczycy. Niekiedy dochodzi do przeskoku jednego pokolenia, tzn. zostaje ominięte pierwsze pokolenie, a symptomy łuszczycy rozwijają się w kolejnym (wnuki). Łuszczyca może pojawić się także u osób bez obciążonego wywiadu rodzinnego, gdyż mogą zajść świeże mutacje.
Łuszczyca typu I, czyli objawiająca się pomiędzy 20-40. rokiem życia, dziedziczy się autosomalnie dominująco.
Czy łuszczyca jest zaraźliwa?
Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, zatem nie można się nią zarazić nawet w wyniku bezpośredniego kontaktu z osobą mającą objawy choroby.
Grzybica strzygąca
Objawia się występowaniem owalnych zmian na skórze owłosionej (zniszczone, przerzedzone włosy, zmiany są wyraźnie odgraniczone), rzadziej występowaniem ropnych guzków. Leczenie choroby jest długotrwałe, postępowanie – podobne jak przy innych grzybicach.
Do zarażenia się pasożytami wewnętrznymi dochodzi u ludzi (podobnie jak u kotów) drogą pokarmową. Należy podkreślić, że człowiek rzadko staje się żywicielem tych pasożytów – jest raczej żywicielem przypadkowym, co nie zmienia faktu, że zagrożenie związane z chorobą pasożytniczą istnieje.
Przyczyną zarażenia się pasożytem jest najczęściej nieprzestrzeganie zasad higieny. Do robaczyc, które mogą wystąpić u człowieka, należą:
Glistnica (toksokaroza)
Choroba wywołana przez glistę kocią, którą zarazić się można poprzez spożycie zanieczyszczonej jajami pasożyta żywności bądź wody bądź – w przypadku dzieci – poprzez wkładanie do ust brudnych rąk.
Bardziej prawdopodobne jest zarażenie się dziecka jajami glisty podczas zabawy w piaskownicy czy na trawie niż w bezpośrednim kontakcie z kotem. U człowieka nie dochodzi do rozwoju glisty do jej dorosłej formy, jako że żywicielem ostatecznym jest kot.
Toksokarozę wywołują więc larwy glisty, które u człowieka mogą umiejscowić się w różnych narządach ciała. W zależności od tego, do symptomów należeć mogą ból brzucha, gorączka i osłabienie, kaszel, ból głowy, upośledzenie widzenia, powiększenie wątroby lub śledziony. Profilaktyka toksokarozy polega przede wszystkim na zachowaniu szeroko pojętej higieny, a także na regularnym odrobaczaniu kota.
Tasiemczyca
Choroba wywoływana przez tasiemca psiego, który bytuje niekiedy w jelitach kotów, ale rzadko u człowieka. Tasiemce do organizmu kota trafiają najczęściej przenoszone przez pchły. Kot zaraża się tym pasożytem zazwyczaj poprzez zjedzenie pchły, która jest żywicielem pośrednim tasiemca.
Podobnie zaraża się i człowiek, tak więc przypadki te są sporadyczne, najbardziej narażone są dzieci. Zdarza się, że zakażony kot wydala człony tasiemca wraz z kałem. Sporadycznie wypełnione jajami człony przyczepiają się do futra kota – nie myjąc rąk po dotknięciu jaja tasiemca obecnych na sierści kota dziecko również może się zarazić.
