U nas zapłacisz kartą
Sure, here it is -htmlCopy codeWspaniałe fotografie dolnej powieki w makijażu
Jakie są objawy zapalenia powiek?
Zapalenie powiek może powodować swędzenie powiek, zaczerwienienie, opuchnięcie i łuszczenie. Gdy łuski stają się grubsze, powierzchnia powieki staje się podrażniona i tworzy strupki, które mogą powodować sklejanie się powiek. Możesz obudzić się rano ze skórką na rzęsach i brzegach powiek, która jest cięższa niż „sen”, do którego przywykłeś. Zamiast normalnego przezroczystego lub białego wydzielina z oka może mieć bardziej żółty lub zielony kolor. Jeśli skorupa wpadnie ci do oka, możesz mieć wrażenie, że masz „coś w oku” lub twoje oko może być zapiaszczone.
Inne objawy mogą obejmować:
- Uczucie pieczenia w okolicy powieki.
- Nadmierne mruganie.
- Rozmazany obraz.
- Zaskorupienie rzęs i kącików powiek.
- Wyschnięte oko.
- Powieki sklejone.
- Nadmierne rozdarcie.
- Płatki skóry wokół oczu i powiek.
- Tłuste powieki.
- Swędzący.
- Światłowstręt (wrażliwość na światło).
- Czerwone, opuchnięte powieki.
- Czerwone, podrażnione oczy.
Rak kolczystokomórkowy powiek
Rak kolczystokomórkowy skóry to złośliwy nowotwór wywodzący się z keratynocytów – komórek naskórka. Skóra ma trzy warstwy (od zewnątrz) – naskórek, skórę właściwą i tkankę podskórną. Naskórek składa się z 4 (w niektórych miejscach 5) warstw (od zewnątrz), są to: warstwa rogowa, nie wszędzie występująca warstwa jasna, warstwa ziarnista, warstwa kolczysta i warstwa podstawna (zob. ryc. 1).
Ryc. 1. Skóra. 1 – ujście przewodu wyprowadzającego gruczołu potowego, 2 – przewód wyprowadzający gruczołu potowego, 3 – mieszek włosowy, 4 – gruczoły potowe (ekrynowe), 5 – głębokie sploty tętniczo-żylne, 6 – tkanka tłuszczowa, 7 – tkanka podskórna, 8 – skóra właściwa, 9 – ciało dotykowe, 10 – brodawki skórne, 11 – naskórek
Rak kolczystokomórkowy może powstawać w dotychczas zdrowej skórze de novo, tzn. bez poprzedzającej go zmiany skórnej, lub na podłożu zmian przedrakowych (rogowacenia słonecznego, choroby Bowena lub rogowiaka kolczystokomórkowego). Rak kolczystokomórkowy może zagrażać życiu człowieka, ponieważ daje odległe przerzuty przez krew i chłonkę albo bezpośrednio nacieka tkanki sąsiadujące, najczęściej wzdłuż nerwów. Do najważniejszych czynników ryzyka rozwoju raka kolczystokomórkowego zalicza się: nadmierną ekspozycję na działanie promieniowania UV (oparzenia słoneczne, zwłaszcza w dzieciństwie, i pęcherzowe oparzenia skóry), przebyte leczenie za pomocą promieniowania jonizującego (naświetlanie), wrodzone lub nabyte upośledzenie odporności (tzw. immunosupresja, m.in. u pacjentów po przeszczepieniach narządów, długotrwale leczonych lekami hamującymi działanie układu odpornościowego lub glikokortykosteroidami, osób żyjących z HIV), starszy wiek pacjenta, jasna karnacja skóry, palenie tytoniu, nadużywanie alkoholu, rak skóry w przeszłości, narażenie na działanie arszeniku, zakażenia niektórymi wirusami (np. wirusem brodawczaka ludzkiego) oraz niektóre choroby skóry (np. skóra pigmentowata barwnikowa, zob Rak podstawnokomórkowy powiek).
Jak się objawia?
Rak kolczystokomórkowy ma najczęściej postać niegojącego się owrzodzenia lub nieprawidłowego nacieku/guza skóry w miejscu narażonym na działanie promieniowania słonecznego (np. skóra twarzy, rąk, tułowia). Występuje w dwóch postaciach: wrzodziejącej (guzek ma twarde, wałowate brzegi – bez perłowatego wyglądu – i głębokie owrzodzenie) oraz postać brodawkującą (zmiany na powierzchni są przerośnięte). Rak kolczystokomórkowy zwykle nie powoduje żadnych dolegliwości bólowych i bardzo często jest z tego powodu lekceważony.
Ryc. 2. Rogowiak kolczystokomórkowy powieki dolnej
Rogowacenie słoneczne występuje z reguły u narażonych na długotrwałe działanie promieniowania słonecznego osób w starszym wieku z jasną karnacją skóry. Zmiany przypominają okrągłe, łuszczące się, czerwone lub różowe plamy/płytki o fakturze papieru ściernego. Zmiany tego typu często występują na przedramionach, grzbietach dłoni, szyi, głowie i twarzy. W zależności od narażenia na działanie słońca mogą się powiększać lub cofać. Mniej więcej 1/4 zmian znika samoistnie w ciągu jednego roku, choć istnieje stała tendencja do powstawania nowych ognisk.
Rogowiak kolczystokomórkowy (keratoacanthoma). Dotychczas uznawano go za zmianę łagodną, jednak obecnie uważa się, że jest to niskozróżnicowany rak kolczystokomórkowy. W początkowym okresie, najczęściej na powiece dolnej, pojawia się grudka o zabarwieniu skóry, która szybko się rozwija, tworząc guzek z centralnym owrzodzeniem, z uniesionymi, podwiniętymi brzegami oraz kraterem wypełnionym keratyną (białkiem wytwarzanym przez keratynocyty). Rogowiak kolczystokomórkowy występuje najczęściej u chorych w średnim wieku i u osób starszych, częściej w przypadku upośledzenia odporności (immunosupresji).
Zmiany grudkowe powiek - leczenie
Rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa) można leczyć przez jego złuszczenie lub wycięcie skalpelem.
Leczenie brodawek pospolitych polega na ich krioterapii. W ten sposób zmiany ulegają zniszczeniu i przestają się rozprzestrzeniać. Możliwe jest również chirurgiczne wycięcie.
W przypadku pojawienia się rogu skórnego zawsze konieczne jest jego wycięcie wraz z podstawą zmiany, aby ostatecznie rozpoznać przyczynę jego rozwoju.
W leczeniu mięczaka zakaźnego zaleca się obserwację, laseroterapię, krioterapię ciekłym azotem (gdy wykwity są nieliczne, możliwe powikłania – pęcherze i blizny, niekiedy konieczne powtarzanie zabiegu co 2–4 tyg., łyżeczkowanie lub ekstrakcję igłą, gdy wykwity są nieliczne. Leczenie farmakologiczne: imikwimod (Aldara 5% krem) miejscowo – 3 ×/tydz. przez 4–16 tyg., nakładać na wykwity na noc (6–10 h), zmyć rano
Prosaki z reguły zanikają samoistnie i nie wymagają leczenia. W niektórych wypadkach można je otworzyć igłą lub skalpelem i oczyścić z zawartości.
Naskórkowe torbiele wtrętowe (torbiele łojowe, kaszaki) leczy się za pomocą przecięcia ściany torbieli w celu usunięcia jej zawartości, a następnie wszycia ściany torbieli w skórę, aby się ponownie nie zamknęła (marsupializacja) lub całkowicie wycina je chirurgicznie.
Leczenie kępek żółtych polega na chirurgicznym usunięciu zmian. Trzeba jednak pamiętać, że mogą one nawracać. Operując kępki żółte, należy zachować ostrożność z powodu niebezpieczeństwa bliznowacenia i możliwego pooperacyjnego odwinięcia powiek. Inną opcją są zabiegi z użyciem lasera CO2. Zaletą takiego postępowania jest brak krwawienia, brak konieczności zakładania szwów skórnych oraz krótki czas trwania procedury. Należy jednak pamiętać, że także w przypadku tej metody leczenia istnieje ryzyko powstania blizn i odbarwienia skóry.
Guzy pochodzące z gruczołów potowych i z mieszków włosowych poddaje się wycięciu chirurgicznemu.
