U nas zapłacisz kartą
Jak wygląda łuszczyca na twarzy i jak sobie z nią radzić
Leczenie miejscowe
- preparaty keratolityczne zawierające 5–10% kwasu salicylowego lub mocznika – powodują zmniejszenie ilości łusek, poprawiają przenikanie innych preparatów
- dziegcie (pochodne węgla kamiennego) – używane są głównie w postaci maści i past, mają właściwości antyproliferacyjne
- cygnolina – stosowana głównie w tzw. leczeniu minutowym, w stężeniach 0,5-2%, rozpoczynając od małych stężeń i zwiększając je w zależności od reakcji skóry, preparat jest nanoszony na skórę na kilka minut, a następnie zmywany
- glikokortykosteroidy – mają silne właściwości przeciwzapalne, antyproliferacyjne i immunomodulujące, ze względu na możliwość wystąpienia działań niepożądanych związanych z nieprawidłowym stosowaniem tych preparatów, należy je stosować wyłącznie pod kontrolą lekarza
- analogi witaminy D3 (kalcypotriol, takalcytol) – preparaty te dają dobre efekty terapeutyczne przy mniejszych działaniach niepożądanych w porównaniu z miejscowo stosowanymi kortykosteroidami.
- fototerapia – polega na ekspozycji na światło ultrafioletowe wytwarzane przez specjalne lampy (wykorzystuje się promieniowanie wąskopasmowe UVB 311nm), musi przebiegać pod nadzorem przeszkolonego personelu
- fotochemioterapia – inaczej terapia PUVA (Psoralen Ultra-Violet A), to naświetlanie promieniowaniem UVA po podaniu psolarenu, leku światłouwrażliwiającego
- metotreksat – jest to najczęściej stosowany w łuszczycy lek cytostatyczny, przed jego włączeniem należy wykonać podstawowe badania laboratoryjne, morfologię krwi z rozmazem, badanie czynności nerek oraz wątroby, RTG klatki piersiowej oraz przeprowadzić ogólne badanie lekarskie, lek może być przyjmowany wyłącznie pod kontrolą lekarza
- cyklosporyna A – to silnie działający lek immunosupresyjny skuteczny we wszystkich postaciach łuszczycy, jednak ze względu na nefrotoksyczność wskazany jest głównie w przypadkach łuszczycy szczególnie rozległej i opornej na inne metody leczenia, podawanie wiąże się z koniecznością monitorowania parametrów laboratoryjnych oraz ciśnienia tętniczego krwi
- retinoidy – normalizują proliferację i różnicowanie keratynocytów oraz ograniczają stan zapalny, wskazane są do stosowania w łuszczycy krostkowej, ponieważ mają działanie teratogenne, kobiety w wieku rozrodczym mogą je przyjmować tylko równocześnie, stosując antykoncepcję, którą muszą utrzymać jeszcze przez 2 lata po zakończeniu leczenia, najczęściej występujące objawy niepożądane to suchość ust, nosa, oczu, błon śluzowych oraz wypadanie włosów
- leki biologiczne – są to preparaty działające na określone cytokiny, które biorą udział w immunopatogenezie łuszczycy, podawane są w iniekcjach, podskórnie lub dożylnie, w ostatnich latach do leków starszej generacji – inhibitorów TNF-α dołączyły inhibitory interleukiny 17 oraz najnowsze, inhibitory interleukiny 23, leki biologiczne są podawane w ramach programów lekowych.
Łuszczyca – zdjęcia różnych form łuszczycy
Łuszczyca jest przewlekłą chorobą z autoagresji, której nabardziej widocznym objawem są pogrubiałe obszarami skóry, pokryte szarawą łuską. Takie przynajmniej jest najczęstsze o niej wyobrażenie. Jednak objawy skórne tego schorzenia mogą być bardzo różne u poszczególnych pacjentów, a nawet u jednego, oglądanego w różnym czasie. Obejrzyj zdjęcia różnych form łuszczycy aby się o tym przekonać, oraz nauczyć się je rozpoznawać.
W łuszczycy pospolitej, zwanej również plackowatą, zmiany pojawiają się najczęściej na łokciach, w obrębie skalpu, oraz na plecach. To zdecydowanie najczęstsza forma łuszczycy – cierpi na nią aniej więcej 8 na 10 pacjentów. Zmiany te pokryte są srebrzystą łuską, i otoczone czerwonym rumieniem. Często wywołują świąd, i nierzadko pękają i krwawią, co powoduje ból. Ta forma najczęściej objawia się dopiero w życiu dorosłym.
Łuszczyca na twarzy – jak leczyć?
Leczenie łuszczycy najlepiej rozpocząć od konsultacji ze specjalistą. W tym celu umów wizytę u dermatologa. Rodzaj dobranej terapii w dużej mierze zależy od stopnia nasilenia objawów i rozprzestrzenienia zmian zapalnych na twarzy. W niektórych przypadkach wystarczy leczenie miejscowe polegające na regularnym stosowaniu maści i kremów o działaniu przeciwzapalnym. W stanach zaostrzenia objawów konieczne może być włączenie farmakoterapii.
Przy łuszczycy twarzy cerę możesz smarować kosmetykami na bazie naturalnej wody siarczkowej. Autorski program 4 kroków Dr Dudy pomoże Ci zadbać twarz poprzez jej właściwe oczyszczenie, ochronę, regenerację i nawilżenie . Woda siarczkowa ze względu na bogactwo mikro- i makroelementów oraz keratolityczne i keratoplastyczne działanie dobroczynnie wpływa na naskórek i regeneruje go. Przy regularnym stosowaniu uzdrowiskowych kosmetyków pielęgnacyjnych osoby z cerą łuszczycową odczuwają zauważalną poprawę wyglądu skóry, znikają również dokuczliwe objawy, takie jak swędzenie i podrażnienia.
Co to jest łuszczyca?
Łuszczyca jest jedną z najczęściej diagnozowanych chorób dermatologicznych – występuje u 1-5 proc. populacji europejskiej, z podobną częstotliwością u obu płci. W Polsce choruje na nią ok. 1,2 mln osób. Schorzenie może pojawić się w każdym wieku, zarówno u dzieci jak i u osób starszych. Najczęściej łuszczyca ujawnia się u młodych osób w wieku ok. 20 lat oraz u osób między 50 a 60 rokiem życia. Jej charakterystycznym objawem są zmiany skórne występujące na:
- głowie i jej okolicach: łuszczyca na twarzy, łuszczyca skóry głowy,
- kończynach górnych i dolnych: łuszczyca dłoni i stóp, łuszczyca paznokci, łuszczyca łokci,
- tułowiu, a zwłaszcza f ałdach skórnych: łuszczyca odwrócona,
- miejscach intymnych: łuszczyca penisa.
Łuszczyca skóry znana była już w starożytności. Hipokrates sporządził jej pierwszy opis, następnie studium przypadku opisał Korneliusz Celsus –odpowiadało ono znanym dzisiaj objawom choroby. Przez kilkaset lat łuszczyca i wszelkie inne podobne zmiany skórne były traktowane jako jedno schorzenie. Do połowy XIX w. łuszczycę często mylono z trądem, co skutkowało napiętnowaniem społecznym osób chorujących. Dopiero w XX w. łuszczyca skóry została wydzielona jako oddzielna jednostka chorobowa.
Jakie są autoimmunologiczne choroby skóry?
