U nas zapłacisz kartą
Zdjęcia wyprysku rogowaciejącego - Przegląd objawów, leczenia i porad dla pacjentów
Pemfigoid pęcherzowy
Pemfigoid pęcherzowy (Pemphigoid Bullosus) to przewlekła choroba skóry, cechująca się dużymi, dobrze napiętymi pęcherzami występującymi zarówno na podłożu rumieniowo-obrzękowym, jak i na skórze pozornie nie zmienionej. Wykwity pęcherzowe mogą również występować na błonach śluzowych jamy ustnej.
Przyczyną powstawania zmian pęcherzowych jest występowanie w surowicy chorych osób autoprzeciwciał skierowanych przeciw antygenom (charakterystycznym składnikom) błony podstawnej, która jest elementem łączącym skórę właściwą z naskórkiem. Połączenie się tych przeciwciał z odpowiednimi antygenami błony podstawnej prowadzi do oddzielania się naskórka od skóry właściwej i powstawania pęcherzy podnaskórkowych.
Występują przypadki pemfigoidu pęcherzowego związanego z nowotworem. Najczęściej dotyczy to raka płuc, trzustki, sutka, układu moczowego i pokarmowego. Wówczas dochodzi do samoistnego cofania się zmian skórnych po udanym zabiegu operacyjnym usunięcia nowotworu oraz ponowne ich pojawienie się w razie wystąpienia przerzutów nowotworowych.
Pemfigoid pęcherzowy może być również wywołany przez leki stosowane doustnie (furosemid, fenacetyna, ACE-inhibitory, penicylina, chinolony, cefalosporyny, niesteroidowe leki przeciwzapalne) lub preparaty miejscowe ( np. 5-fluorouracyl, ester benzylowy kwasu benzoesowego stosowany w leczeniu świerzbu lub niektóre preparaty stosowane w łuszczycy, np. kwas salicylowy). W takich przypadkach obserwuje się szybkie ustępowanie zmian skórnych po odstawieniu wywołującego je leku.
Bywa, że zmiany skórne są sprowokowane ekspozycją na promieniowanie UV Pemfigoid pęcherzowy może także współistnieć z innymi chorobami, takimi jak łuszczyca, cukrzyca, liszaj płaski oraz z innymi chorobami pęcherzowymi: pęcherzycą zwykłą i liściastą, chorobą Duhringa, i innymi.
Jak leczyć wypryski na skórze?
Oczywiście zaleca się kontakt z lekarzem dermatologiem. Samodzielna próba leczenia chorób skórnych ma marne szanse powodzenia, a czasem może nawet pogorszyć stan skóry.
W przypadku kontaktowego zapalenia skóry pacjent otrzyma leki antyhistaminowe, zatrzymujące reakcje alergiczne. Zdarza się, że zapalenie zajmuje więcej niż 1/3 powierzchni skóry. Wówczas lekarz może zdecydować się na podanie kortykosterydów, choć stosowanie sterydów wiąże się ze skutkami ubocznymi.
Dodatkowo, w przypadku kontaktowego zapalenia skóry stosujemy punktowo różne żele i maści, które przynoszą ulgę swędzącej i wysuszonej skórze.
Leczenie w przypadku AZS – stosuje się maści i kremy natłuszczające oraz leki przeciwzapalne, takie jak akrolimus czy pimekrolimus. Aby zmniejszyć uczucie świądu, przepisuje się preparaty ze steroidami oraz preparaty antyhistaminowe. Chorzy na atopowe zapalenie skóry powinni pamiętać o regularnym natłuszczaniu i nawilżaniu skóry.
Leczenie trądziku zależy od jego rodzaju i również powinno zostać skonsultowane z dermatologiem. Chorym przepisuje się najczęściej odpowiednie leki, a także ustawia się indywidualną pielęgnacją skóry.
Leczenie wszelkich wykwitów skórnych i innych problemów związanych ze skórą zawsze powinno odbywać się w konsultacji z lekarzem.
Co to jest rogowacenie słoneczne?
Rogowacenie słoneczne (actinic keratosis, AK) jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń dermatologicznych. Powodowane jest nadmierną ekspozycją na promieniowanie słoneczne (ultrafioletowe) na przestrzeni wielu lat.
Zazwyczaj objawia się w późniejszym wieku, dlatego znane jest też jako rogowacenie starcze (określenie przestarzałe, obecnie rzadziej używane w terminologii medycznej). Uważane jest za stan przedrakowy – może prowadzić do rozwoju złośliwego raka kolczystokomórkowego wywodzącego się z keratynocytów, czyli komórek naskórka.
Dlatego jego leczenie ma charakter i cel nie tylko kosmetyczny, ale też stanowi element profilaktyki antynowotworowej.
Schorzenie to zostało opisane po raz pierwszy już w roku 1869 przez niemieckiego patologa Ernsta Christiana Neumanna. Obecnie stanowi jednostkę chorobową oznaczoną w międzynarodowej klasyfikacji ICD-10 symbolem L57.0 (rogowacenie związane z promieniowaniem słonecznym). W katalogu ICD-11 znajduje się pod numerem EK90.
Jakie są sposoby leczenia?
Wybór terapii pemfigoidu pęcherzowego powinien zależeć od wieku, stanu ogólnego pacjenta, chorób współistniejących i przyjmowanych przez niego leków.
Leczenie miejscowe
Pęcherze powinny zostać sterylnie przerwane i zdezynfekowane. Dokonuje się tego jedynie w gabinecie zabiegowym. Zabieg powinien być wykonany przez pielęgniarkę lub lekarza lekarza i zawsze zgodnie z konsultacją specjalisty dermatologa. Zewnętrznie stosuje się leki glikokortykosteroidowe.
Bywa, że takie leczenie zewnętrzne jest wystarczające.
Leczenie ogólne
Leczeenie jest prowadzone przez dermatologa. W leczeniu stosuje się doustnie glikokortykosteroidy (prednizon), których dawki zmniejsza się stopniowo w zależności od aktywności choroby.
Korzystne jest także kojarzenie kortykosteroidów z sulfonami (dapson) lub antybiotykami (tetracykliną lub ertromycyną).
W przypadku niezbyt nasilonych zmian skórnych można stosować jedynie antybiotyki- tetracyklinę lub erytromycynę w skojarzeniu z amidem kwasu nikotynowego. Leczenie takie w ciągu nawet 8 tygodni może powodować częściowe lub całkowite ustąpienie zmian.
W przypadkach opornych na leczenie wskazane są leki immunosupresyjne (azatiopryna, mykofenolan mofetylu) w skojarzeniu z glikokortykosteroidami i po wykluczeniu współistnienia nowotworu złośliwego.
